"Oud? De duvel is oud!" zoals mijn Opa B. het altijd kernachtig uitdrukte.
Vervolgens reed deze krasse 85-plusser op zijn "duivelsch machien" (=Solex van vlak na de oorlog) dik 100km heen en terug om in Bakkum 4 emmers bramen te gaan plukken.
Datzelfde duivelsch machien was ook mijn eerste gemotoriseerde voertuig.
Geen idee wat die ouwe er mee had uitgevroten, maar ik heb me als 8-jarige het schompus getrapt om dat kreng aan de praat te krijgen.. :?
Doch met behulp van m'n vaders gereedschapskist ("ik breek je poten als je aan dat gereedschap komt" .. "Ja Pa") en heel veel geluk, heb ik dat stuk prehistorie toch aan de praat gekregen.
De eerste rit was natuurlijk naar strand. De steile afrit naar dat zandige crosswalhalla was echter te veel gevraagd voor de beroerde remmen van het afgeleefde Solexje, zodat ik eindigde in het prikkeldraad.
Dit laatste overigens geheel in navolging van Opa B, die practisch ieder jaar op onvrijwillige basis met de afrastering in aanraking kwam wanneer twee overvolle braam-emmers aan zijn stuur het betere bochtenwerk op de kronkelige duinpaden enigzins verhinderden. Een terugkerend euvel wat zich voornamelijk openbaarde wanneer hij -de pet achterstevoren over de oren getrokken- met onnavolgbare snelheid een duintop kwam afjakkeren..
De appel valt niet ver van het prikkeldraad moet je maar denken.
Daarna zijn tientallen bromfietsen gevolgd.
In die tijd kocht iedereen een auto en zette men de bromfiets bij het grofvuil. Iedere woensdag kon je ze uitkiezen.
Vanzelfsprekend draaiden de meeste niet meer. Jarenlange opslag in vochtige schuurtjes & hele oude benzine vraagt tenslotte zijn tol van de techniek.
Maar volgens mij was er nooit iets mee aan de hand. Het waren in mijn ogen allemaal superfietsen waar alleen wat aan gesleuteld hoefde te worden.
En gesleuteld héb ik... Tot bloedens aan toe zelfs. En aanduwen? Praat me er niet van. Heb tientallen kilometers achter die krengen lopen hijgen.
Maar ik kreeg ze wél allemaal aan de praat. Eenmaal zo ver was het doorstane leed snel vergeten en waren het weer superfietsen.
Een apart verhaal is de 350cc Heinckel-scooter die ik op 10-jarige leeftijd vond.
Echt weken zitten klooien om dat ding draaiend te krijgen.
Het euvel was een totaal verwoeste kabelboom plus de trieste overblijfselen van loodpasta in een bakkie zuur, welk geheel in een ver verleden ooit de benaming accu had gedragen.. Geen punt. Ik sloot de trafo van mijn racebaan aan op een lange kabel en zodoende konden ritjes van wel 50 meter worden gemaakt.
Maar jah, hoe gaat dat? 50 meter begint snel te vervelen dus werd wat geëxperimenteerd met een zooi aan elkaar geplakte ouwe batterijen..
Draaien als een zonnetje meneer de commissaris, dus terstond het loodzware geval naar een weiland geduwd.
Aantrappen, het gas er op, eerste tweede derde versnelling, een kuil in combi met een te klein voorwieltje, een doodklap, en zo konden mijn vriendjes mijn klagend karkas onder de scooter vandaan sjorren.
Linke soep zo'n weiland, daar was iedereen het wel over eens. Na een kwartiertje werden de lichamelijke pijntjes als genezen beschouwd, dus op naar het strand want dat was lekker vlak en lang niet zo gevaarlijk.
De inmiddels tot een hele club aangegroeide buurtschoffies duwde het zware monster richting Uitwatering. Daar was een kort betonnen pad in de goede richting, waarop ik mooi snelheid kon maken om door het mulle zand heen te geraken.
Eenmaal aangekomen werd de Duitse Degelijkheid aangeduwd, en daar ging ome Leo.
Gang is alles, dus flink het gas er op. Brrrr, ging wel errug hard dat ding, maar een stoere vent als ik geeft dat natuurlijk niet toe..
Vraag me niet hoe, maar ik ben heelhuids door het mulle zand gekomen en toen lag de wereld voor de Duitse PKtjes open.
Ik zou die gasten wel ff wat laten zien. Het was pal laag water, dus rechtdoor het harde zand op en doorschakelen met die mof.
De waterlijn kwam zienderogen dichterbij en op dat moment leerde ik dat een loodzware scooter met 80km/u wel ff anders stuurt dan een brommertje. Want het kreng wilde de bocht niet om, hoe ik ook aan dat stuurtje trok..
Remmen bleek een nutteloze bezigheid, en het kortstondig race-avontuur eindigde dan ook met gezwinde spoed in een fantastische waterfontijn alwaar het torretje zijn laatste omwentelingen maakte, en een salto mortale van zijn onfortuinlijke bestuurder die de zee nog nooit met deze snelheid was ingedoken.
Toen ik mijn bonkende kop weer boven water stak hoorde ik de club loeien van het lachen, zélfs boven de branding uit.. :oops:
Totaal afgelegde afstand zónder de verlengkabel? Nou, da's toch minstens 500 meter geweest. Misschien wel 600.. 8)
Maar man man, wat was dát een prachtig oud machientje! :P
Binnenkort verder met deze therapeutische sessie.
Mvg, Leo.:D
Techniek is altijd logisch, daarom snappen de meeste mensen er geen moer van.
:P :P
.
