Op weg naar Mongolie

Tips voor leuke uitjes met de kampeerauto? Een te gek reisverhaal geschreven?
Plaats reactie
Gebruikersavatar
jervig
Berichten: 349
Lid geworden op: 13 jan 2008, 20:17
Locatie: Rudzica Polen

Op weg naar Mongolie

Bericht door jervig »

Reisverslag Mongolië 2012

Deel 1

Op zondag 1 april vertrekken we vanuit Frankrijk eerst richting Nederland om de camper nog even te voorzien van een APK, onze terugkeerdatum is later dan de uiterste keurdatum dus om een boete te voorkomen toch maar even voor aanvang van de reis. Maandag na de keuring rijden we Duitsland in, deels autobaan deels binnendoor. Zo komen we met een omweg langs een park met wisenten, jammer genoeg gesloten maar toch zien we op afstand enkele van deze Europese bizons lopen. Ergens vlakbij zien we een leuke plek om te overnachten. Woensdag hebben we afgesproken met Angelien in Dresden waar we op een camperplaats direct bij het oude centrum staan, als plaats niet geweldig maar als uitvalsbasis om de stad te bezoeken ideaal. In de avond worden we verrast door de komst van nog een stel deelnemers aan de reis, een pure toevalligheid. In de ochtend wandelen we door het oude centrum van Dresden, bezoeken het verkeer en transport museum, de Lieve Vrouwen kerk die geheel gerestaureerd is en in het oude slot het museum waarin de porselein verzameling is ondergebracht. De oudere stukken komen uit China, in deze regio heeft men jaren getracht het Chinese porselein na te maken hetgeen begin 18e eeuw uiteindelijk lukte, zo ontstond het Meissen porselein. In de middag rijden we Polen binnen waar we in een klein dorp op de parkeerplaats van het plaatselijke voetbalveld overnachten. Al vroeg in de ochtend worden we wakker van allerlei geluid, de plaatselijke markt wordt opgebouwd dus wegwezen voor we er niet meer uit kunnen. Donderdag verder Polen in, meest over binnenwegen die ons uiteindelijk in de Poolse Jura, het Ojcow nationaal park, brengen waar we tussen de prachtig uitgesleten pilaren overnachten aan de voet van een heuvel waarop een mooi verlicht kasteel staat te pronken. In de avond, rond een uur of tien in het pikkedonker, lopen er plots mensen rond de camper met zaklantaarns, toch maar eens even buiten kijken wat er loos is. Blijken het natuurliefhebbers te zijn die padden vangen om ze veilig over de weg te zetten. Verder oostwaarts naar Sandomierz gaat het de volgende dag, helaas is het 2 graden en het waait en miezert, we overnachten aan de Wisla maar laten, de overigens prachtige stad, voor wat het is. Zaterdag naar Zamosc, ook een stad die zeer de moeite is maar het blijft koud en onaantrekkelijk weer. Hier ontmoeten we alle deelnemers waarna maandag de reis echt kan gaan beginnen. In Polen zien we de kerken vol bezet met Pasen, iedereen gaat heen met een mandje waarin oa eieren zitten, die worden gezegend en weer mee naar huis genomen na afloop. Zondag avond hebben we een welkomstetentje in een lokale gelegenheid, we maken de laatste afspraken en besteden nog de gebruikelijke tijd om de divers GPS systemen aan de praat te krijgen. Maandag ochtend gaat het naar de grens, we kiezen naar Oekraïne altijd een kleine, rustige overgang, dat blijkt ook nu weer te werken, het hele circus van stempeltjes en formulieren neemt twee uur in beslag voor de hele groep. Onderweg bezoeken we een klooster en een oude houten kerk, overnachten doen we in Lvov bij het Hippodrome, een plek waar we vaker gestaan hebben en ideaal als uitvalsbasis om de stad te verkennen. Dinsdag laten we drie taxi's aanrukken om iedereen zijn eigen programma in en rond Lvov te laten doen, velen waren er al eens en dan verschuift de belangstelling toch van de geëigende highlights naar andere dingen. We spreken wel gezamenlijk een lunch af vlak bij de Armeense Kathedraal, als ik daar binnenloop meen ik een bekend gezicht te zien, in 2004 vond ik een priester bereid voor ons te zingen, ik raak met hem aan de praat en spreek opnieuw af dat hij speciaal voor onze groep het eea over deze bijzondere kerk zal vertellen en als afsluiting een gebed zingt, werkelijk prachtig!! Wij zijn in de ochtend naar het prachtige kerkhof geweest waar 400.000 mensen liggen, in de middag bezoeken we het openlucht museum, mooi maar alle gebouwen op 1 na waren dicht. Woensdag vanuit Lvov een rit door de Karpaten, we proberen al 2 dagen een museum te contacten dat handelt over de plaatselijke scholing in dit gebied dat vaak gewisseld is van regime, Hongaars, Tsjechisch, USSR en nu Oekraïens. Het lukt ons niet om een afspraak te realiseren maar als we er toch maar heen gaan, wordt het museum speciaal voor ons geopend en krijgen we een rondleiding door de voormalig schooldirecteur die in de jaren 50 ook zelf hier lessen heeft gevolgd. Dan naar een dorp waar het land tot voor kort bewerkt werd mbv waterbuffels, nu resteren er slechts 6 van de twintig jaar geleden nog 300, we vinden een boerderij waar nog een van deze buffels in de stal staat, we mogen op een weitje naast de boerderij overnachten, de boerin gaat voor ons koken vanavond en zal ons laten proeven van verschillende producten gemaakt van waterbuffel melk. Deze waterbuffels zijn hier geïntroduceerd door Mongolen, honderden jaren geleden.
Donderdag 12 april
Vandaag brengt de route ons naar Cernivci, onderweg bezoeken we een mooi ingericht etnografisch museum over het leven in de Karpaten, daarna een museum dat handelt over de locale traditie van het beschilderen van eieren, zo rond de Pasen wel zeer toepasselijk. De volgende ochtend laten we ons rondleiden in de plaatselijke universiteit, de voormalige Metropolis van het hoofd van de Orthodoxe kerk. Een gigantisch en mooi bewaard gebleven gebouw met een rijke historie. Dan naar de grens met Moldavië, de overgang gaat soepel en aan het einde van de middag komen we aan in Taul waar we overnachten in het eens zo prachtige maar nu totaal verwaarloosde park. Het wordt min of meer gerund door een 70-jarige dame op vrijwillige basis. Ze vertelt enthousiast over de geschiedenis, de streek en het dorp. In het park zit werkelijk geen heel maar aan de eens prachtige gebouwen en de 60 Ha die het park omvat zijn erg verwaarloosd, zonde want de bomen en planten waaruit het park ooit is opgebouwd komen van over de hele wereld. Het kleine museum kan slechts gedeeltelijk bezocht worden, het dak lekt en de collectie op de bovenste etages ligt letterlijk te verrotten. Na de rondleiding rijden we naar Soroca, de bekende zigeunerhoofdstad met honderden zigeuner paleizen, de bijzondere begraafplaats, de naald of kaars en het fort waar de ons bekende Nicolai als vanouds met veel vuur zijn verhaal afsteekt. Op Zondag, het is nu Pasen volgens de Orthodoxe kalender, hebben we een lunch bij een familie in een dorp zo'n 30 kilometer ten noorden van Chisinau, de hoofdstad van Moldavië, de huisgemaakte wijn past er goed bij. Dat was dan meteen de tweede locale maaltijd van vandaag want tijdens het tanken ontkwamen we niet aan de uitnodiging van de eigenaar van het station om samen met hem en het personeel het paasontbijt te gebruiken. Na afloop rijden we naar een winery waar we de komende 3 nachten op het terrein mogen overnachten. Maandag 2e Paasdag is een rustige dag, om tien uur meldt zich een TV-ploeg die reportages maakt over buitenlands toerisme in Moldavië, ze trekken een aantal uren met ons op, vergezellen ons onder andere naar het rotsklooster in Butuceni waar we door de vallei wandelen en uiteindelijk neerstrijken bij een kleine plaatselijke uitspanning voor een lekker koud biertje en een eenvoudige lunch. Dit kleine dorp heeft een rijke historie die je terugvindt in de verschillende bouwstijlen, de decoraties van de huizen en de resten van een moskee die hier zijn aangetroffen. We nemen afscheid van de tv-ploeg en keren terug naar onze plek bij de winery waar vanwege een grote order zelfs op 2e Paasdag wordt overgewerkt. Dinsdag bezoeken we eerst het bekendste wijnhuis van Moldavië, Cricova. Tijdens alle voorgaande reizen waarin we Moldavië hebben aangedaan is dit nooit gelukt omdat deze staatswinery met zijn 120 kilometer lange tunnels ook de plaats is om buitenlandse gasten van de regering te ontvangen. Deze keer hebben we geluk en is er geen buitenlands bezoek, met een busje dat we gehuurd hebben rijden we door de tunnels, eerst naar de afdeling waar de champagne gemaakt wordt, dan naar de hallen waar de collectie van 1.2 miljoen flessen bewaard wordt. Je kan hier ook je eigen collectie laten opslaan, zo zien we hier onder andere de wijncollecties van Herman van Rompuij en Vladimir Poetin. Na een zeer uitgebreide lunch en wijnproeverij in een van de prachtige ondergrondse zalen vertrekken we naar de hoofdstad. Eerst naar de locale markt waar werkelijk alles te koop is, daar houdt het dan zo ongeveer wel op want van wandelen door de stad komt vanwege een paar stortbuien niet veel meer terecht. Op de terugweg halen we nog even een band op die we ter reparatie hebben afgegeven op de heenweg. Moe maar voldaan gaat iedereen vroeg zijn mandje in want morgen beginnen we met een wijnproeverij in het wijnhuis waar we al een paar dagen te gast zijn. Ook hier kilometers lange tunnels die ontstaan zijn door de eeuwenlange winning van stenen uit de bodem, ook nu vindt nog productie plaats. De rondleiding hier wordt gedaan door een werkneemster die als er geen bezoekers zijn deel uitmaakt van de normale crew, heel iets anders dan gisteren in Cricova waar de gids in staatsdienst meer gelijkenis vertoonde met het type ijskonijn. Na de rondleiding door de tunnels en ondergrondse productielijnen houden we een proeverij in en mooi aangeklede zaal. Uiteindelijk moet er natuurlijk nog even ingekocht worden, dat neemt nogal wat tijd zodat we pas ruim na twaalven van het terrein vertrekken voor onze rit naar Comrat, de hoofdstad van Gagauzen, een van de Turken afstammende Christelijke bevolkingsgroep die zo'n 200 jaar geleden in Moldavië is neergestreken. Ze hebben een autonome status met een eigen parlement, regering en president. Zolang alles wat besloten en uitgevoerd wordt past binnen de Moldavische wetten is het prima, deze oplossing blijkt in de praktijk goed te werken. We overnachten op de parkeerplaats van het plaatselijke museum waar we morgen een rondleiding hebben. De Gagauzen bewaren goede herinneringen aan het USSR tijdperk en dat is aan verschillende dingen goed te merken, ze schrijven het liefst in het cyrillisch en de manier van rondleiden in het museum is ook echt van de oude Russische stempel, grappig maar soms ook langdradig met veel namen, data en natuurlijk de bekende aanwijsstok. Onderling spreken Gagauzen overigens nog steeds Turks. De rondleiding eindigt met een 50 jaar oude film over 5 huwelijksfeesten, erg leuk met veel afwijkende gebruiken en tradities. Na afloop vertrekken we naar de grens met, opnieuw, Oekraïne, wederom een soepele overgang.

Wordt vervolgd in deel 2

Reisverslag Mongolië 2012

Deel 2

Donderdag 19 april
Na de grenspassage rijden we het Oekraïense deel van de Donaudelta binnen, vaak waren we al aan de Roemeense kant, nu eens deze kant. Al snel zien we 2 groepen met pelikanen, echte giganten. Op een van de uiterste puntjes van de delta, in Vylcove (partner gemeente van Giethoorn), vinden we een mooie plek aan het water waar we de volgende dag een boottocht met lunch maken. De tocht voert door de omgeving van Vylcove waar mensen de veelal kunstmatig aangelegde eilandjes bewerken en bewonen. Een heel andere insteek dan aan de Roemeense kant waar de excursies door de delta meer natuur georiënteerd zijn. Op een van de eilandjes hebben we een lunch volgens lokaal gebruik met 4 soorten vis, wijn en vissoep. Tegen de avond organiseren we een BBQ op houtvuur, we starten het vuur met sprokkelhout en zetten het voort met mooie gekloofde houtblokken die we door de schipper laten aanleveren, hij verzorgt ook een flinke hoeveelheid wijn vlees en vis, genoeg om ons drie dagen mee zoet te houden. Voor iedereen zijn er 2 kleinere vissen waaronder een Donauharing, er is een hele grote karper en een meerval, deze zijn zo vers dat ze tijdens het bereiden nog flinke stuiptrekkingen hebben. We besluiten de avond met een flink kampvuur. Zaterdag rijden we naar Odessa, de veel gebruikte camping Delphin daar is definitief gesloten dus moeten we op zoek naar een andere goede plek om de stad te bezoeken. Onderweg bezoeken we het Akkerman (Unesco) fort, het blijkt in verrassend goede staat. Als we vervolgens over de dam richting Odessa rijden stuiten we op een drijvend hotel met daarvoor een leuke kampeergelegenheid. Zo vangen we een aantal vliegen in 1 keer, de was wordt afgegeven in het hotel, we staan op een strandje aan het water en hoewel Odessa nog 50 kilometer is, kunnen we tegen een prijsje van 80 euro een busje met chauffeur huren waar we de hele dag over kunnen beschikken. Omdat we al meerdere malen de stad met zijn hoogtepunten bezochten en daar niet meer zo'n zin in hebben vermaken we ons op een aantal terrassen, gaan uitgebreid eten, internetten wat en bezoeken een Bulgaars café waar we in 2007 al eens waren om te genieten van de heerlijke yoghurt die ze er hebben, ook zo komt een dagje stad goed om. We besluiten de volgende dag in 1 ruk naar Bachsisarai, de hoofdstad van de Krimtataren te rijden, bijna 600km, maar onderweg is toch niet veel te zien of het moest het scheepsconstructie museum in Mikolaev zijn. Rond Odessa is de politie weer eens actief, een agent gebaart me te stoppen, degene die me zou moeten controleren gebaart me door te rijden, even daarna wordt ik ingehaald en aangehouden omdat ik me ontrokken zou hebben aan de controle. Leuk geprobeerd heren, jammer voor jullie dat ik altijd weiger mijn auto uit te komen, nooit mijn papieren in jullie handen geef en jullie zo dus nooit in de gelegenheid stel mij of mijn papieren te gijzelen tot ik betaald heb. Er wordt een 2e auto opgeroepen want als ik me zo gedraag dan kan het niet anders zijn dan dat ik gedronken heb, anders zou ik de auto wel uitkomen. De 2e auto beschikt over een splinternieuwe koffer met blaasapparatuur, als de test uitloopt op 0,00, lopen ze zonder afscheid en zonder hun zakken gevuld te hebben weg, helaas mislukt mannen..................In Bachsisarai vinden we een mooie plek in een van de kloven, we hebben uitzicht op de deels in de rotsen uitgehouwen stad Chufut Kale waarheen we de volgende dag een wandeling maken. Het is prachtig weer, zonnig en een graadje of 20, prima om te wandelen, we nemen het er dus van en doen er de hele dag over. Behalve ik is niemand ooit in het Kahnpaleis geweest , ondanks dat het gesloten is weten we een excursie los te peuteren in de ochtend. Na een lichte maar lekkere lunch, in een restaurant van een Tataren familie met uitzicht op het paleis, vertrekken we naar Balakava om het onderzeeërmuseum te bezoeken, het betreft hier een voormalige Sovjet, in de berg uitgehouwen, haven voor onderzeeërs met onderhoudswerkplaats, installaties om kernkoppen op diverse projectielen te monteren en een laadstation voor torpedo's. Na het bezoek rijden we naar Sebastopol en overnachten op de parkeerplaats van het Diorama. Donderdag storten de meesten zich op hoogtepunten die ik al vele malen heb gezien als Alupka, Sebastopol met Diorama en Panorama, Foros waar de bekende Dachia van Gorbatsjov zich bevindt en het Livadia paleis waar Europa zijn vorm van na de 2e wereldoorlog kreeg. Ik stort me meer op alternatieve en door de prachtige natuur van de Krim leidende routes, maak nog een leuke wandeling naar een waterval en vind een plaats waar in de avond iedereen weer samenkomt en waar we ondanks dat het restaurant nog gesloten is, toch kunnen eten. Vrijdag volgen we de zuidelijke kustweg om daarna aan de zee van Azov aan/op het strand te overnachten. De zee van Azov grenst aan een 120 kilometer lange landengte die hier en daar niet veel breder is dan een flinke dam, de vraag of deze nu wel of niet in zijn geheel is over te steken wordt door vragen aan locals niet echt duidelijk, er zou ergens een soms afgesloten smalle brug liggen en meer van dat soort vage antwoorden die niet echt uitkomst bieden. Tegen de avond komen twee Russische auto's uit de richting die wij de volgende dag op moeten, zij blijken over de hele lengte te zijn overgestoken en zijn daarbij niet op onoverkomelijke hindernissen gestuit. We vertrekken vroeg want de weg over de dam is niet veel meer dan een meersporig zandpad, een deel van de groep wil het avontuur niet aan en rijdt om, jammer want de rit die uiteindelijk qua tijd enorm meevalt is prachtig en voorkomt dat we deels dezelfde route over de Krim richting Cherson moeten nemen om weer naar het noorden te komen. In Pervomaisk vinden we een mooie overnachtingplaats aan de rivier, de drie "omrijders" komen vele uren later, tegen het donker, pas aan en de extra kilometers door het saaie vlakke land zijn ze duidelijk aan te zien. Plotseling is het echt zomer geworden en de temperaturen lopen dagelijks op tot even boven de 30 graden. Vervelende bijkomstigheid is dat een van mijn onderste fuseekogelkeerringen het nodig vindt om te protesteren en de olie, die bij deze temperaturen toch dunner is, te laten lekken. Voor een paar dagen niet echt een probleem maar waar olie naar buiten kan, kan water naar binnen en dat gaan de bronzen bussen van de fusee niet overleven. De onderdelen zijn besteld, nog even kijken waar ik ze heen laat sturen om ze in ieder geval voor de eerste rivier doorwadingen te kunnen monteren. Zondagochtend de 29ste april worden we verwacht op een lanceerbasis van strategische raketten waaronder de bekende ss19 en ss24, de bedreigingen die er bijna voor zorgden dat op Nederlands grondgebied kernraketten zouden worden geplaatst. Oekraïne is sinds de onafhankelijkheid kernwapenvrij, de toenmalige officier die indertijd daadwerkelijk de bekende knoppen voor de lancering zou moeten bedienen geeft ons een uitgebreide rondleiding. Op het terrein is zeer veel materiaal uit de Sovjettijd aanwezig en er is een film die allerlei verschillende manieren van lanceren laat zien, vanaf mobiele stations, vanaf treinen en vanuit schachten. Vrijwel het gehele ondergrondse commandocentrum is nog intact, inclusief computers uit de jaren 70, indrukwekkend. In de middag rijden we naar Kiev waar we 4 nachten blijven. De eerste dag gaat iedereen zo zijn eigen gangetje, zij die nog nooit in Kiev waren bezoeken een aantal bekende highlights waaronder het Lavra, anderen blijven op de camping hangen of bezoeken het openluchtmuseum. Voor de tweede dag huren we een busje om een aantal minder bekende plaatsen te bezoeken waaronder het nieuwe museum dat handelt over de 3 hongerperiodes die Oekraïne heeft gekend, waarvan de bekendste natuurlijk de periode is waarin de overheid alle graan uit het land in beslag nam en aan het buitenland heeft verkocht, enkel en alleen om de boeren te dwingen deel te nemen aan de collectieve boerderijen. Uit onderzoek is komen vast te staan dat deze actie het leven heeft gekost aan meer dan 4 miljoen mensen. Er zijn nu nog mensen in leven die in die tijd als kind het vlees van overleden familieleden hebben gegeten om te overleven. Een indrukwekkend museum!! De derde dag, vandaag, hebben we een excursie georganiseerd naar Tsjenobil, ik ben niet mee want ik was er al 2x, dat geeft me de gelegenheid om even rustig aan dit verslag te werken, foto's te sorteren en nog zo wat van die dingen waar je niet iedere dag aan toe komt.

Wordt vervolgd in deel 3

Reisverslag Mongolië 2012

Deel 3

Donderdag 3 mei
We rijden vanuit Kiev langs de Dnjepr zuidoostwaats, een alternatieve route door natuurgebieden die ons in eerste instantie voert langs het trainingscomplex van Dinamo Kiev en het café en club van de bekende trainer Lobanovski. We willen deze route volgen tot Djenpropetrovsk, halverwege echter komt de melding dat een van de deelnemers een aanrijding heeft gehad op weg naar Poltava, we spelen vertalertje met de politie en de tegenpartij. Achter in een van de campers heeft zich een Lada geboord, de schade aan de camper beperkt zich tot de onderrijdbeveiliging en de lichtbalk, de Lada is er erger aan toe. Wij scoren onderweg een paar aanhanger achterlampen, compleet met lampjes voor een totaal bedrag van 8,20 euro. Omdat wij zelf al meerdere malen in Poltava waren hadden we het plan om een alternatieve route naar Donetsk te volgen, dat plan gaat bij deze in duigen en via een flinke omweg komen we in Poltava waar we de anderen naar een camping dirigeren.De brokkenpiloot komt als laatste binnen, zij moesten meer dan 50 km terug om met de politie de procedure af te handelen. Nog voor het eten dat we geregeld hebben in het nabij gelegen splinternieuwe luxe hotel, repareren we de schade voor zover nodig, door het rechttrekken van het hele achterspul met mijn MAN. Na het eten monteren we de verlichting. Anderen hebben de middag doorgebracht bij de diverse bezienswaardigheden in Poltava waaronder het museum over de veldslag bij de stad. De volgende dag rijden we de groep vooruit naar Solodar waar we in de middag onder begeleiding van een gids de grootste zoutmijnen ter wereld bezoeken. Deze zoutmijnen hebben een 20% aandeel op de wereld zoutmarkt. We dalen 300 meter af in een van de schachten die ook toegang geeft tot het ondergronds gevestigde sanatorium. Dit hebben we al eerder gezien in Polen en Roemenie maar wat hier indruk maakt is de massale productie met enorme machines die combines genoemd worden en die in tijd van enkele uren het zout weten te winnen over een breedte van 17 meter, een hoogte van enkele tientallen meters en een lengte van enkele honderden meters, giga dus!! We overnachten op het veldje dat dienst doet als parkeerplaats en rijden de volgende dag naar Donetsk waar we een excursie besproken hebben in het stadion van Shaktar Donetsk, de bekende voetbalploeg. Hier worden diverse van de wedstrijden gespeeld van het aanstaande Europese kampioenschap. We mogen parkeren letterlijk voor de ingang van het stadion en hebben na afloop van de rondleiding een lunch in het café van de fanclub. Jammer dat het trainingscomplex van de club niet aan het stadion grenst, juist dat complex met eigen voetbalschool is uniek. In de loop van de middag komen we weer samen op een dagrecreatie terrein ten zuiden van de stad waar honderden mensen aanwezig blijken met tentjes, bbq, om te zwemmen, uitermate gezellig. We kunnen blijven overnachte op dit terrein. Vanuit verschillende hoeken krijgen we spontaan van alles aangeboden, flessen wijn, wodka, 2 net gebraden ganzenbouten, etc etc. In de ochtend vertrekken we vroeg omdat we in Rusland Tanais willen bereiken. Om 10.00 uur melden we ons aan de grens, de klok moet weer een uurtje vooruit. Mijn voorkeur voor kleinere overgangen blijkt ook hier weer goed uit te pakken, ondanks wat discussie over het soort voertuigen, de Russische categorieën bevatten geen camper maar alleen caravan als recreatief persoonlijk voertuig, zijn we drie uur later allemaal de grens over, een record wat mij betreft. Ondanks dat het terrein van de archeologische opgravingen een tarief heeft aanhangen voor het overnachten worden we niet op het terrein toegelaten, we vinden een alternatief op een weilandje een paar honderd meter verderop. De afgelopen dagen zijn we druk met het laten opsturen van de keerring die ik nodig heb voor de fusee, de Russische autoriteiten weigeren toestemming en zonder die toestemming wil DHL niet versturen. In Rusland is de komende week niks te regelen want woensdag 9 mei is de dag van de overwinning en zowel het weekend ervoor als de twee tussenliggende dagen werkt niks normaal. We vinden een bedrijf in Moskou beried om op eigen titel de onderdelen voor ons te bestellen zodat ze daar aankomen tegen de tijd dat wij ook daar zijn, op 10 mei mogen we informeren naar de status, we zullen zien. De opgravingen in Tanais zijn voor Rusland bijzonder maar als je in het MO, Italie of bv Griekenland geweest bent dan stelt het niet zo veel voor, de drie bijbehorende musea zijn wel aardig, niet meer, niet minder. Na het bezoek beginnen we aan de rit naar Volgograd, het voormalige Stalingrad, de plaats waar de Nazi's vastliepen en de tweede wereldoorlog begon te kantelen. Halverwege vinden we een leuke plek om te overnachten aan een riviertje bij een boerendorp. We vermaken ons een tijd lang met een aantal jochies die per fiets polshoogte komt nemen van ons verblijf. Om de volgende dag een plek te vinden in de 75 kilometer lange stad Volgograd is minder makkelijk, uiteindelijk komen we terecht op een oud toeristencomplex aan het water dat lijkt te zijn opgekocht door een stel vrijbuiters. Het wordt een kostelijke middag/avond. We worden getrakteerd op gedroogde vis, wodka, soep, thee en andere lekkernijen. Morgen, is het 9mei, de dag van de overwinning van het Rode leger op de Nazi's, een bijzondere dag dus om juist deze stad te bezoeken.
Woensdag 9 mei
We organiseren een busje, een oud rammelend en gammel ding, om ons door de stad te verplaatsen, om 10.00 begint de parade, en het is overal een drukte van belang met veel kleur en vlagvertoon. Veteranen die van top tot teen behangen zijn met decoraties worden hier op handen gedragen, krijgen bloemen en handzoenen van de jonge dames. Klokslag 10.00 begint de parade, het defilé wordt afgenomen door een aantal hoogwaardigheidsbekleders waaronder de Patriarch. Gelukkig zijn we gemiddeld wat langer dan de gemiddelde Russen anders zouden we door de enorme menigte niks zien. Later op de dag lopen we rond de Duitse molen, het enige gebouw dat overeind is blijven staan na de oorlog, daarna het panorama waar de slag wordt uitgebeeld zoals die er heeft uitgezien vanaf de bekende heuvel nr 102. De slag om Volgograd (voorheen Stalingrad) die nog geen half jaar duurde, kostte aan Duitse zijde 750.000 en aan Russische zijde 1.000.0000 slachtoffers. Het panorama is gevestigd in het museum waar veel materiaal uit deze slag wordt tentoongesteld. Na de lunch beklimmen heuvel 102 te midden van duizenden mensen tussen alle monumenten door naar het hoogste punt waar het grootste Moeder Rusland beeld staat van 72 plus 11(zwaard) meter hoog. Een massaal, indrukwekkend, kleurrijk en toch ook heel gemoedelijk gebeuren. Voor we de stad verlaten doen we inkopen in een grote supermarkt zodat we 's avonds een bbq kunnen houden. De dag erop is een saaie rijdag op weg naar de Gouden Ring, dik 500 kilometer over wegen van wisselende kwaliteit, we overnachten in Tambov waar we aan een meertje overnachten en in het bijgelegen restaurant eten. De volgende dag weer eenzelfde afstand, maar nu het eerste stuk over secondaire wegen, dat wisselt tenminste een beetje af. Niet onaardig met prachtig gedecoreerde en geschilderde houten huisjes, alsof je honderden kilometers door een openluchtmuseum rijdt. We overnachten aan de rand van een dorp op een soort weilandje dat toegang geeft tot een aardappelveld, de boer komt nog wel kijken maar vindt het allemaal prima, spreekt behoorlijk Engels overigens en dat is opvallend want dat is niet zo vanzelfsprekend in agrarische streken hier.
Om tien uur in de ochtend bezoeken we het kristal museum in Gus Hrystalna, een indrukwekkend museum dat gevestigd is een in voormalige kerk. Zoals vele kerken in de Sovjettijd kreeg ook deze kerk een niet religieuze functie. De gids die ons rondleidt houdt het kort en to the point, weliswaar nog wel met aanwijsstok maar toch al stukken beter dan in veel andere musea in Rusland. In de middag bezoeken we Vladimir, de eerste stad van de bekende Gouden Ring rond Moskou. Het gaat me te ver om hier een beschrijving te geven van al deze steden die we de komende dagen zullen bezoeken met hun kerken, musea en Kremlins. Zo zijn we als ik dit schrijf in Suzdal, waar alleen al tientallen kerken, een openluchtmuseum, een oude dorpskern met mooie houten huizen, een aantal kloosters en een Kremlin is, Kostroma, Jaroslav, Rostov en Sergeiv Possad volgen de komende dagen, aan alle lezers; gewoon zelf een keer doen, ook voor gewone campers goed te bereizen en berijden met een prima, bijna westerse toeristische infrastructuur, ook of juist voor campers. Überhaupt is de tijd van overnachten op gore bewaakte parkeerplaatsen of achter uitgewoonde hotels definitief voorbij. Er zijn prachtige vrije plekken in parken, en al heel wat campings en camperplaatsen die naar onze maatstaven redelijk tot goed zijn. Het soms drukke verkeer verloopt uiterst gedisciplineerd ook in Moskou, de bewegwijzering en verkeersborden zijn volledig up to date, de wegen zelf zijn soms nog slecht maar aan veel wegen wordt of is flink gewerkt. Vuil langs de weg en in steden of dorpen vind je nauwelijks meer, hier en daar in het bos nog plaatsen waar voorheen gestort werd maar overal staan tegenwoordig prullenbakken en containers die consequent geleegd worden. Kortom een compleet andere ervaring dan enkele jaren geleden, ook of misschien juist door de heel andere manier waarop de bevolking met vuil en verkeer omgaat tegenwoordig. Vanochtend zijn we Moskou binnen gereden tijdens de spits, 7 rijen dik, helemaal vol maar uiterst hoffelijk geeft iedereen netjes aan iedereen de ruimte zonder getoeter, geduw of ongeduld. Vanmiddag komt MAN-Service Moskou zonder dat ik daar uitdrukkelijk om gevraagd heb mijn bestelde onderdelen keurig afleveren hier op de camping, PLUIM!! De dealer zit aan de andere kant van de stad en dat zou toch minstens een halve dag kosten heen en weer met de drukte hier.

Wordt vervolgd in deel 4
Gebruikersavatar
Jeroen_Hanomaf
Berichten: 1646
Lid geworden op: 07 dec 2004, 21:16
Locatie: Het mooie West Friesland
Contacteer:

Re: Op weg naar Mongolie

Bericht door Jeroen_Hanomaf »

:up: :up:
In aanbouw: Volkswagen LT46 2,8TDI (ex-servicebus fa. Gebr. Van Kessel)
~~ ervaring is kennis die je opdoet, nadat je het nodig had!~~
Gebruikersavatar
jervig
Berichten: 349
Lid geworden op: 13 jan 2008, 20:17
Locatie: Rudzica Polen

Re: Op weg naar Mongolie

Bericht door jervig »

Reisverslag Mongolië 2012
Deel 4
Donderdag 17 mei
In Moskou staan we in het park Sokolniki waar vorig jaar een nieuwe camping geopend is. In dit park is een metro station, verschillende restaurants, allerhande vermaak, twee meertjes en zeg maar de RAI van Moskou. Dat levert een aardige bijkomstigheid op, vandaag opent de jaarlijkse camperbeurs hier en het verblijf op de camping levert vrijkaartjes op voor alle 4 dagen dat de beurs open is. Omdat we al in de ochtend aankomen en we voor de rest van de dag niks in de planning hebben bezoeken we na de lunch de beurs waar onder andere 5 Russische producenten van 4x4 campers exposeren. Zij bouwen voornamelijk op Unimog en Kamaz, de kwaliteit van de afwerking kan je over twisten maar stoere dingen zijn het wel. Er is ook een soort conferentie georganiseerd over mogelijkheden met campers in Rusland, veel Europese landen zijn vertegenwoordigd en maken een tour van 5 dagen met de voorzitter van de Russische camperclub, ook presenteren veel landen zich aan Russische bezoekers middels een workshop, presentatie of toespraak. Nederlandse vertegenwoordiging schittert door afwezigheid!! Aan het einde van de middag begin ik met hulp van een altijd bereidwillige medereiziger aan het demonteren van mijn spoorstang om zo de keerring van de fusee te vervangen. Deze blijkt na demontage niet echt in slechte staat maar toch olie te lekken, we monteren de nieuwe en besluiten de voorraadkamer te vullen met vet ipv olie. Even daarna hebben we een onverwacht interview met de Russische TV, het blijkt om een autoprogramma te gaan dat een aflevering maakt over campers. Omdat de keerring aan de andere kant sinds twee dagen zweetneigingen vertoont besluiten we die kant de volgende avond ook maar open te trekken, een wijze actie, die keerring is totaal verrot. Ik kort de veer van de vervangen keerring in en monteer deze ipv van de verrotte ook deze kant vullen we met vet ipv olie. We vertrekken over een paar dagen vanuit Moskou naar Kazachstan dus het blijft even spannend of het stuur werkelijk goed recht staat en of de boel lekvrij blijft. De tweede dag in Moskou bezoeken we gezamenlijk de schatkamers, het Rode Plein en vervolgens het GUM winkelcentrum waar we ook lunchen. Na de lunch bezoeken we het huis waar Gorki leefde nadat hij was teruggehaald vanuit Italië waar hij herstelde van TBC, een poging om een antiek badhuis te bezoeken valt in het water...., moe maar voldaan strijken we weer neer op de camping waar we 's avonds voluit babbelen met de voorzitter van de Russische "camperclub", een industrieel die al heel wat gereisd heeft met zijn camper en er is dus nogal wat uit te wisselen aan wetenswaardigheden. Ook de Turken zijn vertegenwoordigd maar de die hebben wat te diep in het glaasje gekeken, ik spreek met ze af voor de volgende dag want ik vermoed dat ze ons nog wel wat te bieden hebben aan nuttige info over hun land. De derde dag in Moskou bezoeken we een aantal niet zo vanzelfsprekende dingen, een leuke markt die duizenden stalletjes heeft met wat je ook maar kan bedenken en vervolgens een bunker die gebouwd is om Stalin dekking te geven in geval de Duitsers daadwerkelijk Moskou zouden binnentrekken. De bunker is gemaskeerd door een immens stadion met 200.000 zitplaatsen en heeft een directe verbinding met de metro. Overigens slechts 20% van het Moskouse metrostelsel is publiek, de rest dient of diende militaire doelen. Deze bunker overigens kan niet zomaar op eigen gelegenheid worden bezocht, als ie al te vinden zou zijn. We hebben het maanden van te voren geregeld, worden ontvangen door een perfect Engels sprekende, heldere en enthousiaste gids en hebben de lunch in de bunker die zeer uitgebreid en buitengewoon lekker is. Vervolgens bezoeken we een supermarkt die bedoelt is voor de extreem rijken, een doosje aardbeien buiten het seizoen? 60 euro!! Een fles goede wodka? 1500 euro!! Je snapt het al, we houden de hand op de knip, ons gaat het om het interieur van het gebouw waarin deze supermarkt al 100 jaar gevestigd is, begonnen als bakkerij. Een ritje met de metro met bezoek aan een aantal van de bekende mooie stations sluit de dag af, het eerste station is degene waar in 2000 de aanslag in de Moskouse metro plaatsvond. 's Avonds hebben we een maaltijd in een Azerbeidjaans restaurant om afscheid te nemen van de deelnemers die vanuit Moskou via st. Petersburg terug naar huis reizen. Op zondagochtend rijden we de stad uit wat zonder file toch nog gewoon 2 uur rijden is voor je de hoogbouw achter je laat en bijna 3 uur voor je weer de buitenste ring kruist. Dinsdag loopt ons visum af dus de 1200 kilometer tot de grens met Kazachstan dienen we binnen 3 dagen te overbruggen, geen probleem want de M5 die we volgen is tot aan Saratov prima, daarna zijn de laatste 200km tot de grens een stuk minder tot slecht. De grens zelf kost ons een uur inclusief het kopen van een verzekering voor KZ, niet slecht, wederom een kleine overgang gekozen. Onderweg staan we steeds vrij, in Oral zoeken we een plek in de stad omdat we woensdag het volgende Rusland visum willen regelen bij het plaatselijke consulaat. We belanden op/bij een camping die op maandag en dinsdag gesloten is, we overnachten op de parkeerplaats ervoor waar het vergeven is van de muggen en ander ongedierte, de Ural rivier is er berucht om en doet zijn imago wat dat betreft volle eer aan, het is geen harden, maar ja. Om 9.30 gaat het consulaat open, er staat een lange rij wachtende mensen, meest voor het aanvragen van een Russisch paspoort, toch zijn we 10.30 klaar met de procedure en om 14.30 kunnen we onze paspoorten weer ophalen, keurig geregeld kortom. We besluiten nog een stukje te tuffen, als we de stad uitrijden wordt ik aangehouden, 70 meneer en geen 98!! Het blijft bij een vriendelijke waarschuwing. De komende dagen rijden we door eindeloze steppelandschappen, door veel reizigers door dit land saai en niet bezoekwaardig genoemd. Toch is er voor de mens met scherpe ogen veel te zien, onwaarschijnlijk veel verschillende soorten roofvogels, kuddes kamelen met 2 bulten ieder, dus niet van die dromedarissen zoals in Marokko, kuddes paarden, woestijnhazen, marmotten en hamsters in allerlei soorten, kleuren en maten. Herders te paard die met hun kuddes rondtrekken maken het beeld compleet. Tien procent van iedere olie/gasexport-dollar wordt in dit land geïnvesteerd in infrastructuur, dat is goed te merken, over de hoofdwegen kan je, op enkele stukken na, een euro laten rollen, helemaal super, de volgende keer kom ik met m'n Ferrari, de enige manier om hier nog rijplezier te beleven denk ik want die 70km/h die alles boven de 3,5T hier mag rijden is ronduit gevaarlijk slaapverwekkend. De enige afleiding bestaat uit hordes sprinkhanen die de weg oversteken, miljoenen tegelijk, het levert een vreemd soort geknisper vanonder de wielen op en een donkerpaars spoor op de weg van de uit elkaar gespatte beestjes. Vanuit Aktobe gaat het zuidwaarts via Karabutak richting Aral. Halverwege gaan we rechts af een piste op richting Aralmeer om daar het scheepswrakkenkerkhof te bezoeken, het resultaat van 1 van de grootste ecologische rampen van op deze aardbol. Eenmaal aan de oostgrenzen van het meer aangekomen moeten we zuidwaarts, op de verschillende kaarten staat een weg richting Aral die langs het kerkhof voert, deze blijkt echter inmiddels onder de zandduinen verdwenen te zijn, er is een nieuwe piste die we na enig vragen weten te vinden. Deze is niet aangegeven maar loopt via een nieuw gelegde olieleiding. Als we net op de piste zitten besluiten we te stoppen en te overnachten, dat krijgt nog een staartje, in het pikkedonker worden we gewekt door beveiligers van de leiding die vinden dat we te dichtbij staan, in het donker moet ik een stuk de woestijn inrijden om ze tevreden te stellen, ook vragen ze om onze gegevens, nou hebben we net als we voor Afrika altijd doen ook fiches bij ons, in het cyrillisch deze keer, dat stelt ze snel tevreden. De volgende dag brengen bij verschillende controles de fiches opnieuw uitkomst zodat we snel klaar zijn en niet alle paspoortgegevens met de hand in een blocnootje genoteerd hoeven te worden. Volgens verschillende reisgidsen en kaarten zouden de scheepswrakken zich op een bepaalde plaats bevinden, navraag bij lokalen levert zeer tegenstrijdige info op, een ding wordt duidelijk, de plek waar de gidsen en kaarten over reppen kan het nooit geweest zijn, veel te ver van de oorspronkelijke oever en ook nog eens meer dan 50 meter hoger dan waar het water ooit gestaan heeft, het lijkt erop dat verschillende auteurs weer eens heerlijk van elkaar hebben zitten kopiëren zonder toetsing der feiten. Bedankt Lonely Planet, Reise Know How en anderen die er kennelijk zelf nooit waren, mij bezorg je wel plezier met zulk soort dingen. De volgende avond arriveren we in Aral waar we aan de voormalige haven overnachten. Het plaatselijke museum vinden we wel maar is ondanks de vermelde openingstijden; dicht. Ook hier geen scheepswrakken, wel een plaatselijke uitbater van een soort club waar we eten. Een beetje teleurgesteld gaan we slapen, de volgende dag maakt echter veel goed. We raken met een willekeurig iemand aan de praat en wat blijkt, het is de directeur van het museum, we maken een afspraak voor later in de ochtend en hij leidt ons persoonlijk rond door het door zijn vader gestichte museum. We komen heel wat te weten over de geschiedenis van het land en met name de streek, getroffen door een bewust gecreëerde ecologische ramp. De locatie van de scheepswrakken kan hij ons haarfijn uit de doeken doen, het is echter nauwelijks nog de moeite, de oudijzerprijzen hebben gewonnen van het historisch besef, hier en daar nog een stukje of een houten stuurhut, that's it! De kranen in de haven en de voormalige vuurtoren staan er nog wel, de lamp en spiegel van de vuurtoren hangen afgebroken naar beneden, bijna symbolisch. Begin jaren negentig is de bevolking handmatig begonnen met het bouwen van een dam en kanaal die er voor moesten zorgen dat de oever van het meer weer tot aan Aral zou komen, nu ligt de oever 80 kilometer van de stad. Deze dam is tijdens een storm deels verwaaid. Een tweede dam er omheen zou uitkomst moeten brengen, deze werd echter zo zwak gemaakt dat delen tijdens regen wegspoelde. Over regen gesproken, door de verlaging van de waterspiegel is in deze streek het aantal dagen waarop regen valt met 70 procent afgenomen. 80% van alle voorkomende dier- en vogelsoorten is verdwenen en de drooggevallen meren in de hele streek zorgen voor zout dat met de wind tot in Frankrijk neerkomt. De hele watervoorziening in de regio is onbruikbaar geworden door de grote hoeveelheden zout en andere mineralen die in het drinkwater terechtkomen. Regio moet je hier vertalen als iets zo groot als heel Frankrijk of Duitsland!! Met behulp van verschillende Arabische landen is een volledig nieuw drinkwatersysteem aangelegd en een tientallen kilometers lange dam die voorkomt dat de waterspiegel (nu rond de 40 meter) in ieder geval aan de Kazachstaanse kant niet verder daalt. De Wereldbank heeft financiering toegezegd voor de aanleg van nieuwe dam die zorg moet dragen dat het noordelijkste deel van het Aralmeer weer gevuld wordt tot op het originele niveau van 53 meter, de door de Arabieren gefinancierde dam verhogen lijkt het simpelst maar is onmogelijk, het fundament is te slap. Na deze uitleg gaan we op stap, zien geen enkel scheepswrak, had er stiekem toch op gehoopt, maar vinden wel alle genoemde dammen en zien de daardoor gecreëerde effecten. Moet je je voorstellen dat je even Nederland in de lengte heen en weer rijdt om een paar dammetjes te zien of dat je de halve EU doorkruist om hier überhaupt te komen vanaf de grens en dat door een landschap dat alsmaar hetzelfde lijkt tenzij je scherpe ogen hebt. Morgen komen we aan op Baikonur, het in Kazachstan gelegen Russische lanceerbasis voor ruimteschepen. Kijken of het de procedure van 3 maanden die het kost om dat geregeld te krijgen waard is.

Wordt vervolg in deel 5

Groetjes,

Jeroen
Laatst gewijzigd door jervig op 30 sep 2012, 15:06, 1 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
winand
Berichten: 1300
Lid geworden op: 02 sep 2006, 17:27
Locatie: Eindhoven

Re: Op weg naar Mongolie

Bericht door winand »

Prachtig verhaal en dito plaatjes :up:
:: Mercedes L508DG 1981 :: MB busjes T-shirts & truien webshop
Gebruikersavatar
Leo en Janet
Berichten: 115
Lid geworden op: 30 apr 2010, 16:16
Locatie: Oostvoorne
Contacteer:

Re: Op weg naar Mongolie

Bericht door Leo en Janet »

Zooo hé.. je blijft lezen... mooie verhalen en foto's weer Jeroen. Jullie avonturen heel wat af. Kijk al weer uit naar het volgende deel.
Gebruikersavatar
jervig
Berichten: 349
Lid geworden op: 13 jan 2008, 20:17
Locatie: Rudzica Polen

Re: Op weg naar Mongolie

Bericht door jervig »

Reisverslag Mongolië 2012

Deel 5

Maandag 28 mei

De weg tussen Aral en Baikonur , ongeveer 300 km, is under reconstruction, dus veel omleidingen over zogenaamde parallel gelegde servicetracks, overigens de eerste 300 km na Baikonur is niet anders, naar verwachting zal deze ongeveer 600 km in 2012 geheel klaar zijn. De inspanning is te prijzen, de kwaliteit van de uitvoering eveneens, de uitvoering zelf zou soms wat praktischer kunnen, soms rijd je tientallen kilometers servicetrack terwijl het asfalt op het nieuwe deel er al ligt. Rond het Aralmeer leefde vroeger grote troepen Steppen of Taiga antilopes, ze zijn verdwenen en een van de redenen zou zijn dat de vaten, die achtergebleven zijn na het uiteenvallen van de USSR, lekken. Deze vaten bevatten de restanten van de chemische en biologische wapens die in deze regio werden getest. Bij aankomst in Baikonur is het onduidelijk waarheen, navraag bij de politie levert weinig duidelijkheid. Ligt het hotel waar je verplicht dient te verblijven nu in de stad Baikonur of het Cosmodrome Baikonur? Na wat omzwervingen melden we ons aan de "stadsmuur" van deze volledig ingesloten stad die gelijktijdig met de bouw van het cosmodrome uit de grond werd gestampt. Na wat heen en weer gebel, meldt de gids van de verantwoordelijke organisatie zich aan het checkpoint. De heren checkers hadden ons voorbereid op de mogelijkheid dat onze auto niet de stad in zou mogen, niks is minder waar, als de bijbehorende documenten worden getoond worden we zonder controle van personen noch paspoorten noch auto doorgelaten. Dit is eigenlijk wel lachwekkend, een procedure van 3 maanden, handtekeningen van militaire instanties en KGB, een papier vol stempels etc etc, gedurende de dagen dat we er zijn wordt er niet 1x gecontroleerd of wij wel degene zijn aan wie de autorisatie is verleend, onze auto had vol kunnen zitten met van alles en nog wat. Zelfs bij het bezoek aan de fabrieken waar de raketten geassembleerd worden, waar de satellieten en bemanningruimtes ontwikkeld en gemonteerd worden, worden we vrij toegelaten en ons paspoort hebben we nooit hoeven trekken. Alles schijnveiligheid, oude systemen die niet opgeheven zijn terwijl een nieuwe tijd is aangebroken. De duizenden kilometers en de procedure om Baikonur te kunnen bezoeken zijn zeker de moeite, kan het iedereen aanraden, de assemblage hallen, de musea, de lanceer bases en de stad zelf, alles is de moeite. Verwacht niet dat je in een laboratoriumachtige omgeving komt, net als veel andere industriële plekken in de voormalige USSR is het er grotendeels eigenlijk een grote, voornamelijk betonnen, zooi van ongebruikte gebouwen, slechte toegangswegen etc. etc. In de stad overheerst het gevoel van spijt dat de USSR uiteengevallen is en daardoor het cosmodrome en alles eromheen in verval is, ondanks dat dit de locatie is waar de meeste lanceringen ter wereld plaats vinden, ongeveer 2 per maand waarvan 5 a 6 per jaar bemand. Op weg van Baikonur naar Kzyl Orda komen we langs het monument van de eeuwig spelende fluit, hier vandaan gaat het noordwaarts via de zgn koperroute richting Zhezkazgan en Ulytau. Deze koperroute zou al 3000 jaar oud zijn en is daarmee veel ouder dan de zo bekende zijderoute die we kruisen. We komen nu in het hart van Kazachstan, het centrum van de steppen. Hier werden ooit de rivaliserende Khans en stammen verenigd ook de oudste zoon van Dzenghis Kahn ligt in deze regio begraven. De streek is totaal niet toeristisch en het vinden van de diverse bezienswaardig heden is een ware uitdaging. Hier, net als op veel andere plaatsen zijn reisgidsen en kaarten voornamelijk verwarrend en staan vol met foute info. Slechts flink doorvragen aan lokaal bekenden en bijvoorbeeld in musea levert bruikbare info op mbt de locaties en de te volgen routes. De overnachtingplaatsen die we tot nu toe gebruiken zijn alle vrijplaatsen, vaak aan een meertje, of zomaar in de steppe. Het levert vaak leuke beelden op van kuddes die huiswaarts keren in de avond, al dan niet begeleidt door herders te paard. Bij meertjes en/of bronnen komen iedere paar minuten wel weer lokalen voorbij om hun paard te laten drinken, zelf even te zwemmen of om water in te slaan voor thuis. De mensen zijn nooit opdringerig maar wel altijd open voor een babbeltje als je daar zelf mee begint, prettig dus. Zowel Zhezkazgan als Karaganda wat het volgende reisdoel is, zijn rijk aan mineralen en kolen. Beide steden werden uit de grond gestampt in de dertiger jaren, wegen en spoorlijnen werden aangelegd, alles door dwangarbeiders uit voornamelijk Tsjetsjenie, Oekraine, Duitsland, Ingoesetie, Tataren etc etc. Zhezkagan kon er 70.000 huisvesten, in Karaganda waren er meer dan 800.000. We bezoeken het door de mijnmaatschappij ingerichte museum met een prachtige verzameling mineralen. Ook de ecologische manier waarop gewerkt wordt komt in het museum aan bod, trieste tegenstelling met de werkelijkheid, als je deze fabrieksterreinen beschouwt dan kan hier onmogelijk van enig milieubewust ondernemen sprake zijn. Er is hier nog een museum waarvan de directeur ook bij ons in Europa wel bekend is, hij maakte in de negentiger jaren een 3 jaar durende kameeltocht vanuit het Altai gebergte tot aan de Donau, dwars over de Kazachse steppen. Het museum zelf valt wat tegen, het handelt meer over de evolutie in zijn algemeenheid dan over de streek. De directeur hield zijn kamelentocht om de wereld duidelijk te maken dat Kazachstan en meer in het bijzonder de steppen van Kazachstan niet zo droog zijn als gedacht en zeer de moeite van het bezoeken waard, als je dan speciale toegangsprijzen gaat hanteren voor buitenlanders..........iets wat zelfs in Rusland al bijna overal verleden tijd is dan was de tocht misschien toch meer bedoelt als aandachttrekker voor de persoon zelf, zomaar mijn privé gedachte. In Karaganda bevindt zich een Ecologisch museum dat alle milieurampen in Kazachstan, dat het afval en experimenten territorium van het Sovjetimperium was, in beeld brengt. Een voordeel heeft zo'n land wel, het legen van je Chemisch toilet doet hier geen kwaad........................Op weg naar Karaganda staan we een plek die grenst aan een belangrijke vindplaats; ovens voor de winning van koper die al gebruikt werden in de bronstijd, mausolea uit verschillende tijdperken en rotstekeningen, alles verzameld op een plek waar een paar kleine granieten heuvels boven de eindeloze steppen uitsteken. In de ochtend maken we er een leuke wandeling voor we verder noordoostwaarts rijden om tegen de avond wederom aan een leuk en druk door lokalen bezocht meertje te overnachten. Het leggen van contact met het ecomuseum wil niet vlotten, het gaat open op afspraak in het weekend. We verleggen onze route daarom en gaan voor we Karaganda bereiken noordwestwaarts om zo via een binnenlandroute een van de grootste vogelmigratie wedlands van het Euraziatische continent te bezoeken. Onderweg komen we door Shachtinsk, een mijnbouwstad met 60.000 inwoners, we doen er uitgebreid boodschappen, pinnen en tanken er. Als we om water vragen, hebben we hard nodig inmiddels, wordt ons dat geweigerd, dat is me nog nooit!! eerder overkomen. Een paar kilometer verderop tanken we water uit een bron gelegen in een boerendorp. Het park omvat ruim 3000km2 maar men wil het voor ons, ook na een uur onderhandelen niet openen. Brandgevaar, stekende vliegen, momenteel weinig vogels, bla bla bla, had je maar een afspraak moeten maken 4 dagen van te voren, staat in onze regels etc etc. We rijden wat tussen de omliggende meren, behoorlijk geërgerd door de afwijzing, er zijn maar liefst 6 uitgezette autoroutes door het park waarbinnen ook nog een aantal bewoonde dorpen zijn, gggrrrrrrrrrr........De staf heeft gewoon een lang weekend genomen, dinsdag is het een feestdag en wij zijn er op maandag, ik kan geen andere echte reden bedenken want op woensdag zouden we de route door het park wel mogen maken, dan geen brandgevaar, geen vliegen en wel vogels????We rijden door naar Alzhir, afkorting voor kamp voor vrouwen die de Sovjet-Unie verraden hebben. Dit kamp was een van de 22 kampen die deel uitmaakte van deze Gulaglocatie, er verbleven in dit kamp meer dan 20.000 vrouwen die politiek onjuist of toevallig de vrouw waren van een politiek onjuiste man. Er wordt ook aandacht besteed aan de honger die hier net als in Oekraïne veel slachtoffers maakt. Tel even mee, in dit kamp verbeleven tussen '37 en '53 20.000 mensen, op deze Gulaglocatie waren 22 kampen, in de Sovjet-Unie waren meer dan 50 Gulaglocaties!! Er staat nu een indrukwekkend monument en museum. Het is eigenlijk dicht op maandag maar gaat speciaal voor ons open en er wordt een student opgetrommeld om ons rond te leiden, kan je nog wat van leren stelletje lummels van een vogelparkbeheerders!! Tegen het einde van de middag arriveren we in Astana, we overnachten in het noordelijke deel waar zich 20 jaar geleden de regering en president tijdelijk vestigde. Het hele regeringscircus is nu verhuisd naar het nieuwe stadsdeel ten zuiden van de rivier. Wat kan je er van zeggen, deze nieuwe hoofdstad zo midden in de steppe, tot 20 jaar geleden niet veel meer dan een agrarisch provinciestadje. Is het grootheidswaanzin van Nazerbajev of is het een politiek en economisch wel overwogen en verantwoorde beslissing, deze discussie zal nog wel even voortduren. Een ding is het in ieder geval wel, het is een prachtige stad geworden, een stad met wereldallure. We bezoeken er het museum van de eerste president van de onafhankelijke republiek Kazachstan, ofwel het voormalig presidentieel paleis van de eerste en ook huidige president Nazerbajev. Ook van hem zou je veel kunnen zeggen of denken maar 1 ding is in dit land heel erg duidelijk, de bevolking is groots met hem en neemt de persoonlijke verrijking voor lief. Niet veel anders dan in Rusland met Poetin maar Nazerbajev doet naar verhouding veel meer voor zijn volk, zorgt voor economische vooruitgang en investeert in infrastructuur en laat het Kazachse volk meeprofiteren. Natuurlijk zijn er in iedere bevolking mensen die niet mee kunnen profiteren omdat ze te oud of ziek zijn of onvoldoende initiatief hebben, in een nog afgelegen regio wonen of anderszins maar overwegend kan je toch stellen dat het hele land flink in de lift zit. Natuurlijk moeten er prioriteiten gesteld worden en om dit land echt aan de gang te krijgen worden daarom financiële afwegingen nog vaak boven duurzame oplossingen verkozen, aan de andere kant er wonen hier 14 miljoen mensen op een oppervlakte zo groot als de halve EU. Zo'n puinhoop als de Sovjettijd hier teweeg gebracht heeft krijgt geen mens ooit meer gecreëerd. Alle wapentuig, inclusief nucleaire wapens, is hier open en bloot getest, neergelazerd en achtergelaten, daarbovenop het drama van het Aralmeer en de stappenraketten van de ruimtelanceringen die inclusief extreem giftige brandstofrestanten over het land verspreid liggen. Al deze zooi mag Kazachstan zelf opruimen, die miljarden moeten wel eerst even verdient worden. Die raketbrandstof overigens, is zo giftig dat medewerkers van de fabriek, gevestigd op het cosmodrome, niet langer dan 5 jaar bij de productie betrokken mogen zijn en moeten verklaren dat hun gezin compleet is, kortom geen kinderwens meer hebben. Vanuit Astana rijden we alsnog naar Karaganda waar we een nieuwe poging ondernemen om het ecomuseum te bezoeken gaan ondernemen. In de stad vinden we een vlakbij het museum gelegen parkeerplaats waar we ook overnachten. Het museum dat we de volgende ochtend bezoeken is een vreemd gebeuren met weinig logica, niemand kijkt naar ons om, het in de ochtend binnenstromende personeel is te beroerd om het licht aan te doen, uitleg te geven, kaartjes te verkopen of zelfs maar goedemorgen te zeggen. In het museum is ook een kantoortje van de Kazachse ecotoerisme organisatie gevestigd, de bijbehorende dame spreekt aardig Engels en doet haar best iets over het museum te vertellen. Jammer van de EU centjes die het museum en het ecotoerisme in Kazachstan financieren, weggegooid geld aan mensen die kennelijk niet echt interesse hebben in iets anders dan hun eigen salaris. Als we Karaganda verlaten zie ik plots een hagelnieuwe MAN vestiging, even olie verversen dan maar. Men staat erop dat onze auto eerst geheel gereinigd wordt, vieze auto's mogen de werkplaats niet in, Europese standaard meneer!! Ehhhhhhhh............zo vies is ie niet hoor en alleen olie eruit, filtertje wisselen en 6 vetnippeltjes doorsmeren, kom op jongens, niet zo moeilijk doen. Uiteindelijk krijg ik ze zover, in de werkplaats kan je werkelijk van de vloer dineren ondanks dat het bedrijf toch al 2 jaar open blijkt kan je werkelijk geen stofje ontdekken of het moest in de vitrinekast zijn waar trots een verzameling onderdelen tentoongesteld wordt. We maken kennis met allerlei MAN modellen die in Europa niet te verkrijgen zijn en die in China, India en Uzbekistan geproduceerd worden. In China wordt staat de oude voormalige F2000 lijn uit Duitsland te draaien, in Uzbekistan de Steyrlijn uit Oostenrijk, inclusief een moderne uitvoering van de cabine van onze eigen auto.De prijzen van deze auto's zijn om je vingers bij af te likken, en allemaal euro 2 of 3 zonder common rail. Olie verversen, filter en doorsmeren, 150 euri, vergelijkbaar met bijvoorbeeld Spanje waar ik bij MAN in Jerez dela Fronteira de laatste keer een op weg naar Marokko een vergelijkbaar bedrag betaalde. We rijden naar de Karkaraly bergen waar we het natuurmuseum met bijbehorend park bezoeken, we overnachten in het park om de volgende dag in de ochtend in de stad de zoveelste poging te wagen om onze registratie geregeld te krijgen bij de immigratiepolitie, daarover later meer. Via een prachtig ommetje rijden we ronde Kent bergen, om zo dicht mogelijk bij de bergen te blijven maken we een afstekertje dat nog behoorlijk spannend 4x4-ren wordt, de eerste 80 en de laatste 30 zijn goed te doen, de tussenliggende 15 kilometer zijn behoorlijk zwaar door de nog grote modderpoelen waar je soms slechts met grote moeite omheen kunt. Tot 4x toe loopt een van ons eerst een eind vooruit om de hardheid van de ondergrond te testen en om de mogelijke route te bekijken. Het blijft bij spannend, we redden het zonder vastzitten of wegzakken. Toch een nadeeltje van het rijden met 1 auto ipv meerdere. De volgende dag gaat het richting Semey, we kiezen een zo direct mogelijke route, het eerste deel voert over een weg die voornamelijk gebruikt wordt door vrachtwagens die erts vervoeren, 7 dagen per week, dag en nacht, het doet me denken aan een van de slechtst berijdbare wegen in Afrika. Als het later richting Semey voert komen we langs het zogenaamde Polygon, de terreinen die gebruikt werden voor kernproeven, zowel bovengronds als ondergronds werden hier tussen de jaren 50 en eind jaren 80 bijna 500 kernproeven gehouden. Hele gebieden zijn afgesloten, hoewel we daar feitelijk niks van merken, rood ingekleurd op kaarten maar meer niet. Radioactiviteit verspreidt zich hier onder andere via grondwater en onderaardse rivieren, hoe een en ander onder controle te krijgen is nog steeds niet geheel in kaart gebracht en ook het uitgebreide onderzoek naar de effecten op de mensen die in de gevarenzone leven en vee houden moet nog gestart worden. Tot nu toe is men nog niet veel verder gekomen dan het vaststellen van afwijkende sterfte, geboortesterfte en ziektestatistieken. Tot 20 jaar geleden kwam hier vreemd genoeg 70% procent van alle ingeblikt voedsel voor het Sovjetleger vandaan, om te bewijzen dat alles ok was of misschien een manipulatie met statistiek? Vlak voor we Semey inrijden slaan we af naar Kurchatov, een stad speciaal gebouwd voor het personeel van de testcentra. Onderweg beloven de diverse reisgidsen volledig verlaten steden, verlaten kazernes en verlaten megaboerderijen. Kurchatov zou 70 kilometer noordwestelijk Semey liggen. De werkelijkheid is volledig anders, Kurchatov ligt 130 kilometer westelijk van Semey, de weg erheen is prima en alle erlangs gelegen dorpen zijn bewoond. De megaboerderijen zijn niet in meer of mindere mate verlaten dan in de rest van Kazachstan, sommige zijn nu particulier of collectief bezit en draaien nog, anderen zijn verlaten en de voormalige medewerkers keuterboeren voor zichzelf. In Kurchatov doen we boodschappen, de stad is allerminst verlaten, ik schat 40 tot 50 procent bewoond en eerder in wederopbouw dan in verval. De politie is wel heel nieuwsgierig naar wat we in dit gebied komen doen, ikke niet verstaan of begrijp werkt het beste. Bij binnenkomst valt de enorme nieuwbouw van het Kazachstaanse Instituut voor Nucleaire Wetenschappen direct op, hierin is ook een museum gevestig maar dat is gesloten, zaterdag vandaag. Bovendien is voor een bezoek aan het instituut een speciale permit vereist en daar hadden we effen geen zin meer in om dat te regelen. Op dezelfde weg terug richting Semey bezoeken we nog Chagan, deze stad is wel volledig verlaten en ligt deels in puin, het was de stad die is gebouwd voor het personeel van het nu buiten gebruik zijnde vliegveld. In 1994 plaatste voormalige bewoners van deze stad een gedenksteen bij de ingang van de in 1954 gestichte stad waarop te lezen staat dat hun hart voor altijd in Chagan zal blijven. De spoorlijn die langs de weg loopt zorgt nog voor een leuke verrassing, er wordt een oude stoomloc van Oskemen naar Astana, opeen locaal station moeten enkele reparaties uitgevoerd worden. We babbelen wat met de bemanning en lunchen ter plekke. Van ons plan het Altai gebergte ook aan de Kazachstaanse kant te bezoeken laten we varen, we nemen het op in onze reis via de Stanlanden net als het hele zuiden van Kazachstan waar het veel toeristischer dan de delen van het enorme land die we nu bezocht hebben. Dat geeft de gelegenheid om de Russische Altai wat uitgebreider te bezoeken. In deze 3 weken hebben we welgeteld 1 buitenlandse auto gespot en wel op de eerste dag, hij kwam ons tegemoet richting grens, een Belgische Toyota.

Wordt vervolgd in deel 6
Gebruikersavatar
jervig
Berichten: 349
Lid geworden op: 13 jan 2008, 20:17
Locatie: Rudzica Polen

Re: Op weg naar Mongolie

Bericht door jervig »

Reisverslag Mongolië 2012

Deel 6

Zaterdag 9 juni

In Semey bezoeken we het museum voor locale studies, een mooi en totaal gerenoveerd museum waar ook een afdeling gewijd zou zijn aan de kernproeven in de regio. Tijdens de renovatie is echter besloten dat daar een apart museum voor wordt ingericht en dat is nog niet klaar. Zo is er over de kernproeven in dit museum wel iets maar zeer weinig te vinden, de rest is overigens buitengewoon de moeite. Als we na het museumbezoek op zoek gaan naar een plaats om te overnachten zie ik plots een 4x4 Mitsubishi op een parkeerplaats staan met een typische overland uitrusting en een Zwitsers nummer. Hoewel er niemand bij het busje aanwezig is besluiten we er maar naast te gaan staan. Later in de avond komen Rolf en Meriam, de eigenaren van de Mitsubishi, lachend op ons aflopen, wij zijn de eerste toeristen die zij in maanden ontmoeten en zij zijn de eerste toeristen die wij sinds Moskou ontmoeten, samen zien we in een plaatselijk café Nederland van Denemarken verliezen. We spreken af de volgende dag elkaar in Rusland weer te ontmoeten. Als we zondag richting grens rijden tanken we eerst nog maar eens alles vol diesel, prijsverschil met Rusland is toch 20 eurocent, in een boerendorp zien we een watertoren, daar maar eens heen om water te vullen. We vinden na wat rondvragen de beheerder van de toren, die rijdt met ons mee want de sleutel ligt weer op een ander adres. De toren blijkt gevuld met water waar nogal wat zout in zit. Naast de toren is echter een nieuwe bron waarop hij een pomp aansluit, daartoe moet hij wel eerst afdalen in de cisterne om de slangen om te wisselen. Als dat alles voor elkaar is dan hebben we binnen 2 minuten 400 liter water, een enorme slang met veel druk vult onze tank in no time!! Als we iets willen betalen voor de moeite wordt dat resoluut geweigerd, iedereen heeft recht op water, ook de voorbij reizende toerist. We naderen de grens en bereiden ons mentaal voor op de discussie die gaat ontstaan over het feit dat we niet geregistreerd zijn. De basisregel is dat je binnen 5 dagen na aankomst in Kazachstan je laat registreren bij de immigratiepolitie, wie dat niet doet moet bij het verlaten van het land 16.000 (een kleine 100 euro) Tenge betalen. Dit is onafhankelijk van het al dan niet hebben van een visum. Rolf en Meriam hebben zich voor 6000 tenge pp laten registreren bij een hotel waar ze verbleven in Alma Ata, voor de duidelijkheid, dat komt bovenop de prijs van het verblijf in het hotel. Een aangesloten hotel of toeristische organisatie kan en mag je alleen registreren bij een verblijf langer dan 3 dagen. De immigratiepolitie kan je alleen registreren als je een adres hebt van een uitnodigende partij of komt in gezelschap van iemand die ingeschreven is op een adres waar je minstens 3 nachten hebt verbleven. Er circuleert een lijst van landen waarvoor een uitzondering geldt, die lijst hebben we gevonden op internet, Nederland staat daarop, je moet dan echter bij je visumaanvraag een verzoek doen om meteen geregistreerd te worden op de ambassade die het visum verstrekt en dat kan alleen wanneer je een visum kunt krijgen zonder dat er een uitnodigende partij bij betrokken is. Op het visum staat dan dat de uitnodigende partij de regering van Kazachstan is. Dat staat er echter in het Kazachs op, hoe kom je er achter? De lijst van landen waarvoor dit mogelijk is komt grofweg overeen met het Schengengebied, je kunt onder aanlevering van een bijlage in het Engels waarop je je reisroute aangeeft, zonder uitnodiging in Brussel een visum verkrijgen, op het applicatie formulier duidelijk vermelden dat je een campertrip maakt met je eigen voertuig en dat niemand in Kazachstan voor jou verantwoordelijk is en dat je voor je eigen kosten opdraait. Als je de boel zo aanlevert krijg je als het goed is een visum waarop staat dat de regering de uitnodigende partij is en vervalt de registratieplicht. De immigratiepolitie is daarvan kennelijk niet (of niet altijd) op de hoogte, ook bij het inreizen van het land werd bij het uitreiken van het immigratieformulier er heel duidelijk op gewezen dat we vooral binnen 5 dagen moesten registreren, dat zette ons op het verkeerde been. Rolf en Meriam hebben geld uitgegeven voor niks en wij hebben toch wel wat energie verspeeld aan het uitzoeken hoe het echt zat terwijl we dat eigenlijk al wisten. Kortom onze uitreis verloopt wat dat betreft zonder gedoe. Rusland inreizen gaat helemaal verbazend gemakkelijk hier, geen declaratie, geen tijdelijke import van de auto en geen registratieplicht omdat we een transitvisum hebben. De hele passage neemt niet meer dan 45 minuutjes. Je blijft je verwonderen over de verschillen per passage, kwamen we vanuit Oekraïne moesten we net als altijd aantonen dat we verzekerd waren en de auto tijdelijk invoeren, kom je vanuit Kazachstan in wat uiteindelijk toch hetzelfde Rusland is, dan hoeft dat ineens niet. Toen we Rusland verlieten vond ik het al opvallend dat ik zonder omhaal het invoerdocument van de auto terugkreeg. Ik heb dus nog steeds een tijdelijk in Rusland ingevoerde auto en dat verschijnsel zal er uiteindelijk weer toe leiden dat er over enkele maanden een brief in de bus valt met de vraag waarom de auto niet is uitgevoerd, dat kennen we nog van 2008. Eigenlijk willen we Barnaul en misschien ook Novosibirsk bezoeken, daar komt niks van, dinsdag is een nationale feestdag en als te doen gebruikelijk is dan de maandag ervoor en de dag zelf alles stijf gesloten. Dan maar verder richting Altaigebergte en Mongoolse grens. Het Altaigebergte wordt door de Russen de parel van Rusland genoemd, terecht denk ik, het is werkelijk prachtig en zeer gevarieerd. De diepste dalen valleien liggen op ongeveer 200 meter, de hoogste toppen op ruim 4000. Vanwege het lange weekend is het er druk met locale toeristen die langs de rivieren en in de bergen kamperen, duizenden vrije plekken en plekjes zijn beschikbaar, tientallen campings, terreintjes met BBQ en of sauna, al dan niet met gers en of kleine huisjes die gehuurd kunnen worden. Overal waar vrij gekampeerd wordt neemt iedereen zijn vuil keurig weer mee tot bij de afvalcontainer die vrijwel bij iedere op of afrit van de hoofdweg staan. Deze zijn dan aan het einde van zo'n weekend weliswaar overvol maar in de natuur en op de kampeerplekjes is het keurig schoon. De route door het gebergte is zo'n 800 kilometer tot aan de Mongoolse grens, het wordt kaler en kaler en je krijgt steeds meer zicht op de met sneeuw bedekte hoge toppen. Morgen gaan we een stukje ouderwetse sovjetprocedure testen, als het goed is kunnen wij zonder permit de laatste 50 kilometer tot de grens afleggen omdat we een transitvisum hebben, tot voor kort moest iedereen hier een permit hebben om dichter dan 50 kilometer bij de grens te komen. Deze permit dient 10 dagen van te voren worden aangevraagd, ongeveer 250 km voor de grens, kan ook geregeld worden door de uitnodigende partij bij het aanvragen van een toeristisch visum. Voor een transit visum heb je overigens geen uitnodigende partij nodig. Dat het nog niet feilloos loopt met de nieuwe regeltjes hebben we op de laatste dag voor ons vertrek kunnen zien in het Tv-programma 3 op reis van BNN, ons aller Floortje kwam er zonder permit niet doorheen!!
Wij dus wel, we hadden de dag tevoren nog gebeld met de betreffende instantie en het antwoord was toen dat het zou afhangen van de persoon die het checkpoint bemant, dus soms wel en soms niet een permit nodig, kennelijk toch de juiste persoon of kennelijk toch op de hoogte van de regels. We leggen de laatste kilometers naar de grens af en daar aangekomen blijkt dat we eerst een stempeltje moeten halen op ons immigratieformulier alvorens we het grensterrein uberhaupt mogen binnenrijden, het betreffende kantoortje is en halve kilometer terug en nog gevestigd in de gebouwen van de voormalige, oude grenspost. Niemand aanwezig, hangt wel een telefoonnummer op maar er is geen bereik voor mobiele telefoons!! Je blijft lachen, dus maar iemand aangeschoten die voor ons gebeld heeft en na enige tijd komt er een allerminst officieel uitziend persoon opdraven die kennelijk het recht heeft namens de immigratiepolitie een stempeltje uit te delen. Als we het grensterrein oprijden wordt bij het eerste loket gevraagd naar het tijdelijk importdocument van de auto, laten we dat nou net niet hebben, lees boven. Volgens de dienstdoende persoon hadden we dat dan moeten krijgen bij het inreizen van Kazachstan, tussen Kazachstan en Rusland heerst een belastingunie, dus bij onderlinge passages wordt de auto inderdaad niet tijdelijk geïmporteerd en hoef je ook geen declaratieformulier in te vullen. Aha, zit dat zo, nou dan heb ik wel een invoerdocument want dat heb ik gekregen toen ik vanuit Oekraïne Rusland binnenkwam, het geval wordt gescand en binnen een paar minuten is alles geregeld. Dat van die belastingunie wist ik eigenlijk wel, Wit-Rusland maakt er ook deel van uit, maar had het me gewoon niet gerealiseerd, wordt toch te oud kennelijk om dit soort zaken allemaal te kunnen onthouden. Dan enkele tientallen kilometers tot aan de Mongoolse zijde, op de geografische grens is nog een tussencontrole, daar zijn we een van de laatste voor de middagsluiting. De grenspost hier is een paar uur in de ochtend en een paar uur in de middag geopend, meer niet. Als we klaar zijn gaat het personeel aan de lunch. Even buiten de grens wisselen we wat geld, slechte onofficiële koers maar anders moeten we naar de eerste stad met een bank en dat is ook weer een heen en weertje van 300km. We rijden vanaf de grens direct westwaarts naar het Uureg meer, halverwege overnachten we ergens midden op een vlakte die op 1500meter hoogte ligt, vlak voor de eerste serieuze rivierdoorwading. Behalve wij staan ook Rolf en Meriam hier en later komt er nog een Zwitsers koppel aanzetten vanaf de andere kant, zij zijn in het gezelschap van een motorrijder uit Duitsland, kortom het lijkt op een echte camping. Het wordt een gezellige avond waarbij heel wat nuttige info wordt uitgewisseld, van een beschrijving van hoe zij de rivier doorgekomen zijn tot aan visumoplossingen, gps kaarten en tracks en noem maar op. De Zwitsers zijn al 14 maanden onderweg, de Duitser alleen op de motor al 17 maanden, eerst over land naar Zuid Afrika, dan met het vliegtuig met motor en al naar Australië en vervolgens via onder andere China en nu Mongolië wil hij over een week of 6 a 8 weer thuis zijn. De volgende dag nemen we afscheid, de rivierdoorwading is niet echt spectaculair, de waterhoogte is een centimeter of 40 maximaal, wel veel stroming en als je niet de goede route neemt, plots heel diepe plekken. Goed opletten dus maar dan voor iedere auto te doen. Onze camera maakt overuren, schitterend is de natuur in Mongolië, na twee dagen rijden als door een natuurfilm komen we aan het meer. Net als gisteravond zullen er hier vanavond ook wel weer enkele gerbewoners op bezoek komen, ze zijn erg vrij, gaan op je stoel zitten en bekijken je camper zonder gene ook van binnen, nemen vrijelijk wat op tafel ligt om te bekijken of op te smikkelen. Opdringerig of vervelend is het echter nooit. De plek aan het Uureg meer is werkelijk geweldig met prachtig blauwe luchten en afwisselend donkere of helder witte wolken, besneeuwde bergen in de verte en veel verschillende vogels aan de oever. 's Avonds maken we wat afspraken met Rolf en Meriam, we willen niet echt samen rijden maar spreken steeds punten af waar we elkaar weer ontmoeten en als dat 2 keer mis gaat dan is er iets met de afwezige. We nemen niet altijd de hoofdroutes en dan is het wel handig als op z'n minst iemand weet waar je ongeveer uithangt, zeker voor hen want zij beschikken niet over een altijd werkend communicatiemiddel als een satelliettelefoon. Wij zenden in ieder geval 1x per dag onze positie aan Angelien zodat als er iets mocht gebeuren toch nog iemand weet waar we ongeveer zijn. De volgende dag gaat het naar Ulaangom, een groter dorp of voor Mongolië misschien wel stad. Hier worden direct een aantal mythes over reizen in dit land verbrijzeld. Als ik dit schrijf zijn we een week in Mongolië en een aantal bla bla bla ideeën over dit land kunnen met een groots gebaar in de prullenbak verdwijnen. Namelijk in tegenstelling tot wat je veel leest zijn er: overal tankstations en die hebben allemaal ook diesel, iedere op de kaart voorkomende plaats van enige betekenis heeft publieke douches, al dan niet met sauna, supermarkten zijn er vaak meerdere per plaats, markten bieden een overvloed, ook aan versproducten, water is altijd te krijgen bij een beheerder/verkooppunt waar je voor drinkwater dan een kleinigheidje betaalt. Altijd beter dan de tank te vullen uit een bron of rivier waar hier altijd heel veel beesten in en rond zwerven. Internet is in alle grotere plaatsen te vinden en last but not least, mobiele telefoon werkt alleen niet indien de afstand tussen de plaatsen grofweg groter is dan 100km, verder altijd wel. Ten zuiden van Ulaangom bezoeken we een heilige, geneeskrachtige bron, er komen een paar druppels uit de berg lopen, het stelt niet veel voor. Natuurlijk hangt het er vol met blauwe doeken zoals op iedere plaats van enige "religieuze" betekenis. Op weg naar de stad kwamen we langs een grote Ovoo, ook vol met blauwe doeken maar ook met krukken en strings met afgesneden schapen en geiten oren. Om ongelukken te voorkomen dien je 3x rechtsom zo'n Ovoo heen te lopen. We overnachten zo'n 100 kilometer ten zuiden van de stad, de communicatie met R&M loopt wegens tijdelijk geen bereik fout en we zien ze die avond niet. Rond een uur of 9 in de avond begint het te onweren alsof de hel losgebroken is, soms wel tien inslagen tegelijkertijd. We vertrekken in het halfdonker alsnog en zoeken een lager gelegen plek in de buurt van een plek die permanent bewoond wordt. Mijn redenering is dat de locale bevolking weet hoe de buien normaal gesproken voorbijtrekken en zich op plekken nestelt waar inslagen zelden voorkomen. Het lijkt uit te komen. We zijn op weg naar Khovd en besluiten te wachten tot ook R&M op een of andere manier voorbijkomen. Zij hadden zich vast gereden in een modderpoel en zijn blij ons weer te zien. Overal zijn roofvogels van allerlei maten, soorten en kleuren, bepaald mensenschuw zijn ze niet, ze vliegen soms een paar meter boven je hoofd of vlak voor de auto uit, echt helemaal geweldig. In elkaars zicht rijden we verder richting Khovd, een kilometer of 40 voor de stad vinden we een mooie plek met een sprookjesachtig uitzicht om te overnachten. We maken een kampvuur in een metalen blik dat er rondzwerft. In de ochtend rijden we naar Kohvd om daar informatie te krijgen over de in de buurt gelegen nationale parken en grotten met rotstekeningen. Eerst maar eens naar het museum, aardig maar veel bruikbare info levert het niet op, wel wat reproducties van de rotstekeningen en een mooie verzameling opgezette dieren en vogels uit de omgeving waaronder het beschermde sneeuwluipaard. Dan naar het kantoor van het parkbeheer, prachtig nieuw gebouw met wel veertig kantoren, alles gefinancierd door WWF en UN. Enige praktische info is er niet te krijgen, een paar leaflets met foto's, dat is het dan. Ook de benodigde permits zouden hier te verkrijgen zijn, vergeet het!! Als we naar de markt rijden zien we R&M, ze staan te kletsen met 2 Duitse echtparen die een jaar onderweg zijn met Iveco 4x4 campers en een Zwitser met een Landrover. We stoppen babbelen wat, wisselen wat ervaringen uit over de voor ons komende en voor hen komende kilometers en vertrekken naar de markt. De Zwitser overigens was net in de grotten geweest en vond het de moeite niet, helemaal onder gekliederd door toeristen en locals met graffiti, jammer maar scheelt ons en halve dag. De markt is leuk, groot en sfeervol. Er wordt volop gegokt en pool gespeeld en er is werkelijk van alles te koop. We kopen onder andere verse yogurt en een lamsbout. We lunchen ook op de markt, er zijn wel 20 piepkleine restaurantjes, kosten 1euro pp. We verlaten de stad en rijden zonder dat er ook maar enige toegangscontrole is het nationaal park binnen, langs het meer waar de vogels "beschermd" worden. Het leven langs het meer is niet anders dan elders in Mongolië, waar water te vinden is wonen de mensen met hun kuddes in hun gers, niks wat ook maar een beetje op een beschermd gebied lijkt. Als we uiteindelijk de uitkijktoren bereiken die over het gebied uitkijkt is het niet veel meer dan een vervallen oud ijzeren ding waar klaarblijkelijk al weken niemand geweest is want het bestijgen is gevaarlijk vanwege de vogelstront langs de trapleuning en de treden. De volgende dag rijden we verder het park in, de piste levert ons een gemiddelde van niet meer dan 10km/h, dat doet ons besluiten om te draaien en via twee rivierdoorsteken terug te keren naar de hoofdweg richting oosten naar de 400 kilometer verderop liggende stad Altay. Onderweg veel stenen gers, kenmerkend voor de streek, ook een aardig Boeddhistisch monument fleurt de dag met wel heel slechte ribbelpiste een beetje op. Overigens ook van daag weer heel veel vogels en een jakhals gezien. Een leuke bijkomstigheid van reizen door Mongolië in deze tijd van het jaar is dat de meeste nomaden onderweg zijn, dus overal worden gers afgebroken of opgebouwd. Vrachtwagens vol met het complete huisraat, daarbovenop altijd de cirkel van het ger dak, de satellietschotel en alle familieleden die niet in de cabine passen. Onze daggemiddelde ligt ongeveer rond de 140 kilometer, daar ben je met wat fotostops en andere pauzes een knappe werkdag zoet mee. Het zegt iets over de kwaliteit van de wegen en de pracht van de omgeving. Op weg naar het Sharga nationaal park komen we langs een kerkhof waar in het verleden waarschijnlijk niet al te diep of zelfs bovengronds begraven is, het ligt bezaaid met menselijke botten en schedels, toch zijn er nog recent mensen begraven te zien aan de grafmonumentjes. Het Shargapark is ter bescherming van de Saiga (steppenantilope), we zien onderweg al een flink aantal van deze beesten met hun uitgesproken stompe snoet. Als we de volgende dag verder het park inrijden zien we niet veel antilopen meer maar des te meer hele grote gieren. Op de uitgestrekte vlakte zitten opeens wel 5 groepen gieren te wachten tot een nog levende, aan eens tuk mekkerende kameel, het loodje legt, de gieren hebben dan weer voor dagen/weken te eten. R&M zien we weer in Altay, we doen er boodschappen, checken even vlug de bankstand, wijzigen daar wat aan en eten wederom heerlijk en gevarieerd in een plaatselijke eettent oftewel guantz zoals dat hier heet. Na de lunch gaan we op zoek nar de goudzoeker die in deze omgeving als in het wilde westen op zoek zijn naar goud, we vinden ze snel en ze zien er niet bepaald uit alsof ze al veel gevonden hebben, wat een stelletje armoedzaaiers, bepaald vriendelijk zijn ze ook niet maar daar trek ik me even niet zoveel van aan en bekijk toch de holen waarin ze afdalen om gruis met of zonder het zo begeerde goud naar boven te halen. Werkelijk honderden of duizenden van deze holen zijn er en tientallen families zijn er zoet mee. Dan op zoek naar een zgn. Balbal, een staande grafsteen, na wat zoeken en een heel stuk dwars over een helling gereden te zijn zien we de steen op afstand, te herkennen aan natuurlijk weer de blauwe doeken waarmee de omgeving getooid is. Een korte wandeling brengt ons bij de steen. Dan terug door de stad en naar het noorden richting Uliastai, daar willen we ten oosten van de stad het nationale park Otgon Tenger bezoeken want daarin liggen een heilige berg, 30 warme bronnen en twee mooie meren waar we willen wandelen. Even boven Altay vinden we een plek om te overnachten, de volgende dag brengt ons tot in Uliastai waar het uiterst lastig blijkt om de weg naar het park te vinden. Als we die eenmaal gevonden hebben rijden we de bewuste vallei ten oosten van de stad binnen en vinden een prachtige plek aan de rivier. De volgende dag beginnen we aan de 80 kilometer die ons van de warme bronnen scheidt, een niet moeilijke maar uiterst zware/trage piste brengt ons ongeveer 45 kilometer verder, dan maakt een weggespoelde brug een einde aan het avontuur, de bronnen noch de meren kunnen we bereiken, mooi was het wel. We spreken nog een ranger van het park en die bevestigt de zinloosheid van het zoeken naar een alternatieve route. We keren om (auw, dat is tegen mijn principe!), op de terugweg komen we R&M (langslapers) tegen en informeren ze over de toestand verderop. We besluiten naar de stad te gaan om water te halen en boodschappen te doen. Water is als boven beschreven in iedere plaats te verkrijgen, behalve als de beheerder van de publieke watervoorziening niet te vinden is en het kantoortje waarin ook de pomp huist potdicht zit en blijft. 5 Mongolen belasten zich met hulp aan ons arme toeristen zonder water, ze bellen, rijden de stad rond, kosten noch moeite worden gespaard om ons aan water te helpen en/of de beheerder te vinden. Uiteindelijk belanden we in het hospitaal, de enige plek met een eigen watervoorziening waar ook nog enige druk op staat, we tanken er vol en krijgen zo ook een kijkje in het binnenste van de medische voorzieningen hier, nee dank u, toch maar liever niet. We verlaten de stad om even ten noorden ervan ons camp te maken. De volgende dag brengt ons noordwaarts tot in de vallei van de Tes. De route is relatief makkelijk en we leggen vandaag bijna 200km af. Langs deze route die over mooie passen loopt wonen weinig mensen, zij die er wonen zijn er permanent gevestigd en wonen meestal in houten huizen ipv gers. In de ochtend steekt plots een wolf vlak voor onze auto de weg over, toch de eerste wolf die ik echt in het wild zie. Buiten prachtige vergezichten wordt de dag "opgeleukt" door heel veel roofvogels, verschillende zeer afwijkend gekleurde vossen en grote marmotten. We zijn het contact met R&M verloren en dat terwijl zij dezelfde route noordwaarts volgen waarbij in Telmen, waar wij heerlijke met vlees gevulde pannenkoeken (20 eurocent per stuk) hebben gegeten, toch vol gsm bereik is. Ik besluit te overnachten in de vallei van de Tes waar we telefonisch bereikbaar zijn, ik laat mijn positie weten, had in Telmen al bericht achtergelaten, maar er komt geen antwoord. Ik maak me zorgen want hun auto is oud en er mankeert nog wel het een en ander aan. In de nacht worden we opgeschrikt door een paard dat tegen de camper staat te schurken en heel hard meent te moeten hinniken, 's ochtends zien we de vegen van zijn/haar staart op de camper staan. Als we de volgende dag onze weg vervolgen door de vallei van de Tes krijgen we in Sharga contact met R&M, gelukkig niks aan de hand, alleen geen bereik gehad. We zitten wel plots verder uit elkaar dan gedacht en spreken af elkaar over een dag of 3 weer te ontmoeten aan het zgn Witte meer. De afgelopen dagen heeft het veel geregend en gesneeuwd, de temperatuur wisselt overdag tussen 4 en 9 graden en de piste zit vol met hele weke stukken waar het goed uitkijken is om niet vast te raken. Veel van de bruggetjes zijn ook niet bepaald bestand tegen onze 10 ton dus soms even zoeken waar het beste deze moerassige plekken over te steken. We zijn nu weer helemaal in het noorden en onze weg komt samen met de zgn noordelijke route die we zullen volgen tot in Moron vanwaar we zuidelijk gaan naar het Witte meer, het Khovsgol meer bewaren we voor een volgend bezoek aan Mongolië, in een groot land als dit waar de dagetappes klein zijn moeten nu eenmaal keuzes gemaakt worden.........valt echt niet mee..........pfffff. Onderweg komen we voor het eerst sinds dagen weer eens een buitenlander tegen, een Oostenrijker met een Iveco buscamper. Hij heeft zich verkeken op de afstanden en de omstandigheden van de wegen, heeft geen werkende gps of telefoon en reist alleen!! Heeft zich meerdere malen verreden en daarmee de hele voorkant van de Iveco verspeelt, inclusief radiateur. Gelukkig kan ie er zelf wel mee omgaan en als voormalig vrachtwagenchauffeur is ie niet in paniek en volop bezig aan de benodigde reparaties. Komend uit het westen zijn er voor Moron enkele mooie valleien, in een ervan overnachten we vlakbij, alweer, een oude begraafplaats met staande stenen. In Moron bezoeken we de volgende dag de markt en het museum dat ook een afdeling heeft over de Lappen die hier leven, het zouden nog zo'n 30 gezinnen zijn die volledig afgelegen ten westen van het Khovgol meer leven, op rendieren rijden en in tenten leven die identiek zijn aan de lappententen waarin de Lappen in Rusland, Finland, Zweden en Noorwegen leven/leefde. In 2008 waren we in Lovozero, lappenhoofdstad van Rusland en in het plaatselijke museum daar werd ook de link gelegd naar de bevolking hier. We eten in een locaal restaurant alvorens we beginnen aan onze rit recht naar het zuiden naar het Witte meer en het omliggende nationale park. De ongeveer 250 kilometer die we moeten afleggen nemen bijna 20 rijuren in beslag en onze Nomad neemt met niet minder genoegen dan 120 liter diesel voor deze afstand door wat genoemd wordt het Zwitserland van Mongolië. Soms is het steil, meestal zwaar vanwege de hoeveelheid water die nog in de dalen staat waardoor we regelmatig door honderden meters modder ploeteren. Twee van de grootste bruggen zijn ingestort, weg zoeken eromheen dus. Als we in de avond van de tweede dag het Witte Meer naderen komt er een sms van Rolf dat de piste langs de noordoever zeer slecht zou zijn. Ik besluit toch via de noordoever naar het oosten te rijden om daar R&M weer eens te ontmoeten, de piste is de beste die we in 3 dagen gezien hebben! Zij zijn via de hoofdweg hierheen gereden en vergeleken daarbij kan ik me er iets bij voorstellen. Het meer is mooi maar valt bij wat we eerder gezien hebben in het westen en de streek waardoor we hierheen gereden zijn een beetje tegen. Bovendien is goed te merken dat de asfaltweg vanuit Ulaanbaatar inmiddels tot 50 kilometer is genaderd, het meer is omgeven door toeristische gerkampen, het wemelt er van de 4x4 en 4x4-busjes met toeristen, daar waar die vierwielaandrijving echt nodig is, hebben we twee weken lang geen toerist gezien, stiekem en heel stilletjes moet ik er om lachen. Het meer is ontstaan door een vulkanische uitbarsting van de Khorgo, aan de oever staan enkele honderden gestolde pilaren, de vulkaan zelf is mooi te zien als we de volgende dag verder oostwaarts rijden richting Tsetserleg. De vallei rond de vulkaan geeft de lavastromen mooi bloot als je er van bovenaf op kijkt. Je kunt de rivieren die door dit gebied stromen een hele tijd volgen door over een plateau te rijden waarin deze rivieren constant door enkele tientallen meters diepe lavakloof lopen. Ik ben echter niet zeker van een mogelijke oversteek na 50 kilometer en heb geen trek in een heen en weertje, dus vanaf de vulkaan via het dorp Khorgo naar de hoofdweg die op enig moment ook in de buurt van een van deze kloven komt en bovendien door een bos loopt met daarin verschillende versierde heilige bomen. De brug in Khorgo is nog het vermelden waard, hij is gammeler dan gammel, behoorlijk doorgezakt en van de deklaag ontbreken heel wat houten delen. Er wordt geen maximum gewicht aangegeven, een route eromheen is er niet, hoewel dit het begin van de lavakloof is, is de hoogte tot het water zeker een meter of 5 en het water zelf zeker 2 meter diep. We bekijken de brug eens kritisch, kiezen een route er overheen waar nog de meeste planken liggen en geven volgas, zo snel mogelijk naar de overkant aub. Het kraakt en klappert aan alle kanten maar we hebben het gehaald, een eindje verderop staat voor verkeer vanaf de andere kant een bord met een heel verhaal.............het zal wel, ikke nie begrijpe nie mongools..........toch? We vinden de heiligste der heilige bomen, getooid met Sjamaan en Boeddhistische versierselen. We zijn In Tsetserleg voor we het weten, het eerste asfalt in weken doet je afstanden afleggen binnen een tijd waaraan je helemaal niet meer gewend bent. Zo komt het dat we de Taikhar Chuluu rotsformaties gemist hebben, het zij zo. De stad zou de meest sfeervolle provinciehoofdstad van Mongolië moeten zijn en de weg tussen Tsagaan en de stad de meest pittoreske van het land, geen van beiden kan ik beamen. Aan de stad is niks bijzonders te zien behalve het museum in het voormalige klooster dat zeer de moeite is en als je van een gebakje houdt even langs Fairfield, een door een Brits echtpaar opgezet Guesthouse met bakkerij. We hadden ons dit deel van Mongolië spectaculairder voorgesteld maar hoe dichter we de hoofdstad naderen hoe saaier het landschap wordt. Reisgidsen en boeken redeneren allemaal vanuit de hoofdstad westwaarts en dan lijkt het hier heel wat, kom je echter uit het uiterste westen dan is het een beetje saaie bedoening hier en ontdek je waar mensen hun reisbeschrijvingen (uitzonderingen daargelaten) mee volpennen, wat ze verstaan onder op bezoek bij Mongolen en hetgeen ze daarvan waarnemen. Men laat zich rondrijden of scheuren in een dikke 4x4 die helemaal niet nodig is, in de avond worden ze inclusief chauffeur en gids afgeleverd in een toeristisch gerkamp, het stikt er hier werkelijk van en ze zijn behoorlijk bezet. Vanuit Tsetserleg rijden we naar de warme bronnen van Tsenkher, in de avond laten we ons in een heerlijk met natuurlijk warm water gevuld bad glijden in de openlucht. Omgeven door afgepaalde gerkampen valt het nog niet eens mee om een plekje te vinden om te blijven staan in de buurt van de warme bronnen/baden. Als probeersel gaan we eens eten in zo'n kamp, de keuze is minimaal, kleiner dan in de meeste piepkleine eethuisjes in dorpen of steden, de prijs meer dan het vijfvoudige en kwalitatief geen onderscheid, eerder minder dan beter. We hebben al hel wat keren voor tussen de 1 en 2 euro onze buik helemaal rond gegeten, heerlijk en overvloedig, hier waren we vlot 15 euro pp kwijt en de porties waren aanmerkelijk kleiner. Op naar Karakorum, de oude hoofdstad van het Mongoolse rijk. We vinden in de omgeving de bekende schildpadstenen en penissteen, uiteraard bezoeken we het Erdenne Zuu klooster. We wisten dat er om 11.00 uur een ceremonie zou zijn, we waren net op tijd om die bij te wonen, een bijzondere happening in dit oudste Boeddhistische klooster van het land. Daarna bezoeken we het splinternieuwe museum waar we direct bij de hand genomen worden en een professionele rondleiding en uitleg krijgen, onder andere over een vorig jaar ontdekt graf met meerdere kamers waarin ook honderden beeldjes gevonden zijn, zeer spectaculair. In de vlakte waarin deze stad ligt bevinden zich ook de restanten van de hoofdstad van het koninkrijk der Uighuren en de Turkic. Beide zouden we zeker niet bezocht hebben als we niet in het museum geweest zouden zijn, hooguit 1 van de 2. Verder oostwaarts bezoeken we voordat we Ulaanbataar bereiken nog het Hustai nationaal park, begin jaren 90 werd hier op Nederlands initiatief het wilde paard opnieuw geïntroduceerd. Deze herintroductie blijkt succesvol, inmiddels lopen er zo'n 270 wilde paarden vrij rond in deze regio.
Natuurlijk hebben we nog lang niet alles gezien van Mongolië, nu zijn we in de hoofdstad, de eerste indruk is dat het vooral een lelijke stad is, misschien verandert dat beeld de komende dagen want we zullen hier een aantal dagen doorbrengen. Wat we tot nu toe hebben meegemaakt en gezien overtreft de verwachtingen, schitterend vooral als het gaat om landschap en om hoe je weg te vinden en als je terreinrijden ook als uitdaging ziet en niet alleen als lastig. Landen als IJsland, Tunesië of Marokko lijken wat dat betreft in een klap op speeltuintjes. Wat verder eenvoudig is vast te stellen is dat er niet te veel mensen maar veel te veel kuddedieren in dit land wonen, werkelijk het hele land is kaalgevreten en dat brengt op vele vlakken problemen, kaalslag, aardverschuivingen, verdwijnend wild enz enz.

Wordt vervolgd in deel 7
Laatst gewijzigd door jervig op 30 sep 2012, 15:07, 1 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
jervig
Berichten: 349
Lid geworden op: 13 jan 2008, 20:17
Locatie: Rudzica Polen

Re: Op weg naar Mongolie

Bericht door jervig »

Reisverslag Mongolië 2012

Deel 7

Zondag 1 juli

Van Hustai NP naar Ulaan Baatar is minder dan 100km, als we in de ochtend de stad binnenrijden komen we gelijk voor een verrassing, een grote stofwolk omdat de hoofdweg door de stad over vele kilometers is opengebroken rijden we samen met duizenden anderen over een stoffige piste de stad binnen. Dit stof verspreid zich to over de hele stad die van zichzelf door het gebrek aan asfaltwegen in de ger-woonwijken en de nodige niet al te zuivere schoorstenen al behoorlijk stoffig is. UB, zoals de stad door de lokale bevolking wordt genoemd heeft een aantal zeer drukke verkeersaders die allemaal oost/west lopen, noord/zuid richtingen kunnen pas buiten de stad worden gekozen. Door de vele gaten en kuilen in de weg houden automobilisten geen baan waardoor het wat chaotisch aandoet. Linker en rechterrijbaan zijn meestal voor links resp. rechts afslaand verkeer bij stoplichten, niet iedereen houdt zich daaraan en verhindert daarmee de doorstroming. Lijkt allemaal heel onoverzichtelijk maar persoonlijk vind ik het wel gaan, er zijn vele steden waar het nogal wat chaotischer is en Mongolen zijn ook niet echt druktemakers in het verkeer, getoeterd wordt er vooral naar mensen die voor blokkades zorgen. Als we aan het einde van de ochtend op de enige camping aankomen die de stad rijk is willen we de rest van de dag besteden aan schoonmaken, opruimen, technische controles en kleine reparaties, daar komt helemaal niks van terecht. Dit guesthouse annex camping staat helemaal vol overlanders en iedereen is de hele dag bij iedereen op bezoek of hang t met elkaar aan een tafeltje in het café/restaurant. Reuze gezellig, leerzaam en nuttig, volgende keer dus een dag extra plannen hier want je kunt je niet eenvoudigweg omdraaien en je eigen ding gaan doen. Opvallend veel overlanders met motorfietsen overigens. Iedereen heeft zo zijn problemen, technisch, of procedureel met visum of anderszins. Iedereen weet voor iedereen ook wel weer een oplossing en zo brengen we hier drie dagen door zonder ook maar een moment van verveling. Maandag is ons eerste doel de verlenging van het visum, op naar de immigratiedienst aan de andere kant van de stad. Het blijkt een makkie in tegenstelling tot verhalen die we onderweg hoorde, in 1 uur en een kwartier staan we weer buiten met 30 dagen verlenging, geregistreerd en gederegistreerd, want dat moet als je langer dan 30 dagen in Mongolië blijft. Dan op weg naar een agentschap dat heeft toegezegd ons een toeristisch visum te kunnen verstrekken voor Rusland, ondanks dat de regels zo zijn dat toeristische visa alleen in het land van herkomst kunnen worden afgegeven. Na wat zoeken vinden we dit agentschap op een achteraf kamertje in een onooglijk kantoor, toch maakt het wel een vertrouwde indruk en we maken een afspraak voor de volgende dag. De rest van de dag besteden we aan de activiteiten die we voor gisteren in gedachte hadden, kletsen nog wat met deze en gene, maken links en rechts nog wat gps-systemen aan de praat en voorzien mensen van gps-kaarten. UB maakt niet de indruk een gezellige stad te zijn, toch besluiten we de volgende dag in de stad door te brengen, na het bezoek aan onze agent waar we de paspoorten achterlaten voor de 12 werkdagen durende procedure, beginnen we aan onze wandeltocht door de stad waarbij we vele souvenirwinkels aandoen, café Amsterdam 2 x bezoeken, het Nationaal Historisch museum aandoen en op een terras de lunch gebruiken, een meer dan geweldige BBQ van schapenvlees. Iets anders was niet te krijgen overigens vanwege stroomuitval, een gebruikelijk verschijnsel in UB. Als we terugkomen op de camping blijken R&M ook te zijn aangekomen en wat ons direct in beslag neemt is dat we er achter gekomen zijn dat onze andere MAN-camper blijkt te zijn ontvreemd. We leggen wat contacten in Zwitserland waar de auto was gestationeerd en nemen nog dezelfde avond een advocaat in de hand om uit te zoeken hoe en wat precies. De dader van de ontvreemding wordt ons snel bekend en de toegepaste methode ook, de actuele locatie van het voertuig en de bijbehorende Zwitserse documenten zijn ons tot op heden (11/07) nog onbekend. Het laat zich raden waarmee de rest van de dag en avond is omgegaan. Ook de woensdag gaat grotendeels om met uitzoekerij en een bezoek aan de zwarte markt, donderdag vertrekken we naar de zuid Gobi, richting Dalandzadgad. We spreken af dat we R&M daar zondagavond weer zullen ontmoeten om samen de woestijn rond te trekken. Donderdagochtend vertrekken we vroeg van de camping om niet in de drukte van de ochtendspits terecht te komen, dat lukt aardig en om 8.15 staan we al voor de deur van het winterpaleis annex klooster dat een bezoek meer dan waard blijkt, evenals het eerder bezochte Nationaal Museum overigens. Dan verder zuidwaarts via een uiterst beroerde hoofdpiste die niet meer onderhouden wordt omdat een nieuwe asfaltweg wordt gelegd naar Mandalgov, de hoofdstad van centraal Gobi. We besluiten snel de piste te verlaten om min of meer parallel zuidwaarts te rijden naar de bijzondere graniet rotsformatie Baga Gazaryn. Dat levert ons nog het zicht op een flink aantal gazellen op waar er honderdduizenden van zijn die migreren tussen verschillende gebieden in Mongolië, Rusland en China, soms in kuddes van meer dan 20.000. De rotsformaties bereiken we de volgende ochtend, het is echter koud, het stormt en het regent, we rijden er dus wat omheen zonder te wandelen en op zoek te gaan naar de rotstekeningen die hier door monniken begin vorige eeuw zijn gemaakt. Via Mandalgov steken we over naar de andere kant van de hoofdweg, die ook hier beroerder dan beroerd is naar de bijzonder gekleurde rotspilaren en formaties van Ulaan Suvraga of Tsagaan Suvraga. Het is een hele uitzoekerij om uit te vinden waar dit nu precies ligt, drie boeken en evenzoveel kaarten zaaien eerder verwarring dan dat ze uitkomst brengen, dat geldt overigens voor veel bezienswaardigheden in Mongolië. Veranderde namen, meer dan eens voorkomende namen, reisgidsen en kaarten die volslagen onzin verkondigen of laten zien, het is hier allemaal heel gewoon en je hebt er dan ook dagelijks mee te maken. Uit alle tegenstrijdige informatie en een aantal tracks en waypoint bestanden die ik bij me heb destilleer ik uiteindelijk een punt waar het zou kunnen zijn, laat die ook R&M weten en plan mijn route erheen, niet de kortste maar wel de meest zekere, het werkt en we staan tegen de avond tussen werkelijk prachtig gekleurde rotsen en pilaren met een overweldigend uitzicht. Om maar 1 tegenstrijdigheid aan te geven, Ulaan betekent rood, Tsagaan betekent wit. In de praktijk blijken er witte pilaren en krijtheuvels te zijn in hetzelfde gebied waar zich door erosie prachtig gekleurde heuvels en leem/rotswanden en pilaren hebben gevormd, het doet denken aan Brycecanyon in USA. R&M arriveren er tegen de avond. We spreken af om elkaar de volgende dag weer te zien bij de ijsgevulde canyon Yolyn, als we echter Dalandzadgad binnenrijden wordt het ons na enig rondvragen duidelijk dat hier het Nadaam festival is begonnen en we besluiten, na getankt en boodschappen gedaan te hebben, om eens naar het stadion te rijden om te informeren naar het programma. Niemand spreekt hier Engels of Russisch maar na een halfuurtje onnozel doen voor het spandoek dat op de buitenmuur hangt begrijpen we dat ergens buiten de stad nog deze avond een paardenrace wordt gehouden en dat de volgende dag de finales van het worstelen en boogschieten zullen plaatsvinden in het stadion. We wijzigen ons plan, laten R&M onze bevindingen weten en gezamenlijk rijden we een kilometer of 10 buiten de stad naar de plaats waar de paardenrace plaatsvindt, we nestelen ons op de tribune tussen de lokale bevolking, toeristen zijn hier nauwelijks, en zien de race over 20 kilometer van begin tot eind. Dat wil zeggen, we zien hoe de jongens 20 kilometer verderop gebracht worden voor de start en we zien feitelijk alleen de finish. In een ring van 5 kilometer van de finish staan overal gers van families met racepaarden die deelnemen aan de paardenraces tijdens Nadaam, leuk om te zien. Onderlangs de tribunes worden allerlei lokale lekkernijen aangeboden waar we van mee snoepen. Als de race, die een ongelooflijke stofwolk veroorzaakt vanwege de race zelf en het per auto aankomende en vertrekkende publiek, is afgelopen zoeken we een plek in de vlakte om te overnachten. De volgende ochtend gaan we naar het stadion, als we langs de racebaan rijden is het er onwaarschijnlijk druk met een file naar en van de stad, bij het stadion is het rustig. We zoeken een plaatsje in de schaduw en wachten tot het worstelen begint, ons gaat het om het evenement zelf, we kennen geen van de deelnemers, zodat we niet hoeven te wachten op de finale. In hetzelfde stadion vindt het boogschieten plaats, hier hebben toch maar weinig Mongolen belangstelling voor. Rond lunchtijd hebben wij het wel gezien en we rijden richting de canyon waar we eerst het museum bezoeken waar ook dinosaurus botten en eieren tentoongesteld worden. Dan door naar een parkeerplaats vanaf waar je de canyon kunt binnenwandelen. Een mooie canyon met inderdaad na een paar kilometer restanten ijs op plekken waar zelfs zomers geen zon komt. Het meest bijzondere eraan is het feit dat eea te vinden is midden in een van de grootste woestijnen ter wereld, de canyon op zichzelf is niet heel spectaculair noch de hoeveelheden ijs, de wandeling daarentegen is leuk en niet zwaar. Op weg erheen zien we nog een minibus met 12 inzittenden bijna verongelukken op de piste naar de parkeerplaats, verkeerde inschatting van de zijwaartse hoek, het busje glijdt zijwaarts een meter of 10 naar beneden, komt op 2 wielen terecht en kantelt uiteindelijk gelukkig net de goede kant op vanwege een natuurlijk gevormde richel. Na de wandeling rijden we een kilometer of 5 terug om te overnachten in een vallei waar we op de heenweg 2 Ibexen gezien hebben, gedurende de hele avond echter geen herhaling van de voorstelling. In de nacht rond een uur of 1.00 wel geklop op de deur, een Mongool met ontbloot bovenlijf probeert Rolf die open gedaan heeft iets duidelijk te maken dat voor ons eeuwig onduidelijk zal blijven. We snappen er echt helemaal niks van. We beginnen aan onze volgende etappe, naar de Khongoryn zandduinen, meer dan 100 km lang, 12 km breed en tot 300 meter hoog. Een lange en zware rit brengt ons tot op het meest spectaculaire punt met de hoogste duinen, meer dan prachtig. Een zware wandeling door het losse zand moet ons naar de 300 meter hoger gelegen top brengen, ik haak halverwege af. R&M zijn voor het eerst in de woestijn met zandduinen en maken de volgende dag de om 4.00 uur in de ochtend de tocht opnieuw om de zonsopkomst te zien. Het is nu woensdag de 11e en we rijden tot Bulgan, vandaar richting de vlammend rode rotspartijen van Bayan Zag, tevens de plek waar veel overblijfselen van verschillende soorten prehistorische dieren gevonden worden. We overnachten bovenop het plateau dat een geweldig uitzicht biedt over de steile rode afgekalfde kant, de zonsondergang werkt echter niet mee, het waait nogal waardoor er veel zand in de lucht zit, de avond is eerder grijs dan rood. De volgende dag gaat het noordwaarts via een mooie rit door de woestijn naar Ogiin Khid, de restanten van 3 voormalige kloosters gelegen aan de Ongi rivier. De rit voert deels over een vlakke steenwoestijn waar ongekende snelheden mogelijk zijn, het maakt dat we nog voor de lunch op bestemming zijn en daar maken we gebruik van door in een gerkamp uitgebreid te gaan eten. Omdat op de heenweg richting Gobi het in Baga Gazaryn regende en stormde besluiten we daar opnieuw langs te gaan om er wat rond te wandelen en de grotten te "onderzoeken" , onderweg nog een klooster ruïne gelegen op een eilandje in een klein vogelrijk meertje. We kruisen verder de Gobi door, oostwaarts waar we tussen een partij prachtige rotspilaren overnachten. De volgende dag wandelen we daar wat rond, oppassen dat je niet verdwaalt want het lijkt allemaal op elkaar. We rijden tot aan Choyr, een oude Russische legerplaats, gelegen aan de weg tussen UB en de Chinese grens. Er zijn veel verlaten appartementsgebouwen en een poging van de overheid de regio een nieuwe economische impuls te geven is bij gebrek aan voldoende pecunia halverwege gestrand. We overnachten hier en nemen tijdelijk afscheid van R&M, zij willen verder oostwaarts, wij naar UB om ons paspoort op te halen, nog wat van de stad te zien en aan de auto te rommelen. Onderweg bezoeken we nog het Terelj nationaal park, het valt me niet mee, landschappelijk wel aardig maar half UB viert hier vakantie en nergens in Mongolië hebben we het zo vuil gezien. We verlaten het park waar zich meer dan 100 commerciële gerkampen bevinden om ergens op een rustige plaats aan de Tuul rivier te overnachten vlakbij het nieuwe gigantische Ghengis Khan standbeeld waaronder zich een museum bevindt dat je rustig kan overslaan als je in UB naar het nationaal museum gaat en je kunt met een lift de kop van het paard bereiken waarop de Khan gezeten is. Het beeld en de omgeving begint al weer aardig af te takelen terwijl het pas in 2010 gereed gekomen is en alles eromheen feitelijk nog in aanbouw is. De camping in UB staat deze keer vol met 4x4 trucks uit diverse landen, we staan centimeters van elkaar en het is een gezellige kruipdoorsluipdoor situatie. In de avond hebben we een ongeorganiseerde BBQ met elkaar en er worden heel wat wijs- en onwijsheden uitgewisseld. Donderdag dan eerst maar eens ons paspoort opgehaald, alles ok, tot veler verbazing. Dat naar het nationaal natuur museum waar zich onder andere veel prehistorische dierskeletten bevinden die vrijwel compleet zijn. Het regent en waait en dat maakt de stad er niet aantrekkelijker op, we lunchen bij ons favoriete bbq restaurant, shoppen nog wat en keren terug naar de camping waar R&M ook blijken te zijn aangekomen. We hebben een gezellige avond waarbij iedereen bij iedereen aan tafel zit om info uit te wisselen. Zo zijn er weer veel filosofieën over visa, technische oplossingen, gebroken veren zijn het meest voorkomend, opvallend veel bij Toyota's, Gps en te volgen routes is een ander voortdurend onderwerp van gesprek. Vrijdag vertrekken we vroeg, we willen nog een klooster aandoen op weg naar de Russische grens, we laten het idee onderweg vallen en besluiten op zoek te gaan naar een in Mongolië bekende fabrikant van pijl en boog. Na wat zoeken weten we de man te vinden en krijgen uitleg over de gebruikte materialen en de toepassing er van, weer eens iets anders dan de "standaard bezienswaardigheden". We overnachten 35 km voor de grens op een leuk weitje omgeven door een soort halfbegroeide zandduinen.
Wordt vervolgd in deel 8

Mongolië algemeen/samenvatting
Veel mensen zullen behoorlijk bevooroordeeld of met de nodige twijfels naar Mongolië vertrekken, ik laat een aantal veel gehoorde vooroordelen voorbij komen, voorzien van mijn eigen ervaring:
1) Niet te dicht bij plaatselijke bevolking overnachten want dan komen ze je 's avonds als ze dronken zijn lastig vallen; in 6 weken nooit meegemaakt.
2)Behalve in UB kan je nergens fatsoenlijk je voorraad op peil houden: flauwekul, in iedere op de kaart voorkomende plaats zijn winkels, markten, water en brandstofstations.
3) Je kan er dagen rondreizen zonder mensen te zien; dat lukt alleen met een blinddoek, het hele land is bewoond en er gaan nooit uren voorbij zonder dat je mensen, voertuigen, gers, of kuddes ziet. Binnen een paar uur rijden ben je ook altijd ergens in een dorp met eigenlijk altijd GSM-ontvangst.
4) Hulpgoederen zijn meer dan welkom in Mongolië; vrijwel iedere familie beschikt over meerdere gers, 3 of meer voertuigen, tv en gsm. Ze zien er misschien bij gebrek aan stromend water niet altijd even fris uit, maar arm of behoeftig? Naar mijn smaak niet.
5) Gobi een prachtige woestijn; klopt maar munt vooral uit in afmeting en afwisseling, alle soorten woestijn treft men hier aan. Oriëntatie in de Gobi is relatief eenvoudig omdat de bergruggen ver uit elkaar liggen en overzichtelijkheid niet door zandduinen gefrustreerd wordt. Zand is tenzij je het opzoekt, nooit een beperkende factor in de Gobi, slechts 3% bestaat uit zand.
6) UB is een gevaarlijke stad; we hebben een aantal toeristen gesproken en een redelijk percentage daarvan heeft beroving persoonlijk meegemaakt, camera's, geld en paspoorten zijn het meest in trek.
7) UB is niet Mongolië; laten we zeggen dat het Mongolië 2 is, totaal anders dan de rest van het land maar zeker wel de moeite. Bovendien woont/werkt bijna de helft van de bevolking in/om UB dus om te beweren dat het niet het echte Mongolië is gaat wat ver. Überhaupt is mijn indruk dat om het echte Mongolië zoals wij dat graag zouden zien, primitief en vol nomaden en moeilijk te bereiken, binnenkort verleden tijd is. Je moet er nu al honderden kilometers voor buiten UB en dan nog zal je echt geen nomaden meer tegenkomen die hun ossenkar hebben volgeladen met daarachter een aantal bepakte kamelen, ze hebben echt ALLEMAAL een eigen vrachtwagen(tje). Zijn bovendien grotendeel semi nomaden geworden die alleen nog in het seizoen naar streken met voldoende begroeiing trekken, in de winter leven de meesten in stad of dorp, al dan niet in hun ger. Over Nadaam in UB kan ik niet oordelen, wij maakte het mee in een provinciestad, ik heb de indruk dat dat heel wat comfortabeler en overzichtelijkere is.
8) Dronken Mongolen kunnen knap vervelend zijn; klopt, net als dronken Belgen of Hollanders. Ik denk dat net als in het voormalig Oostblok en nu ook Rusland, de grootschalige openbare dronkenschap in Mongolië afneemt met de toename van de welvaart. Mongolen zijn wel nieuwsgierig, willen graag in je auto kijken of met je samen aan tafel zitten, zullen ook makkelijk een vrije stoel aan jouw (camping)tafel bezetten om met je te babbelen, nooit opdringerig, nooit vervelend. In 6 weken heb ik 1 keer een dronken Mongool tijdens de Nadaam weg moeten sturen omdat ie echt niet op z'n benen kon staan.
9) De Mongoolse keuken is eenzijdig en niet bepaald wat wij als lekker ervaren; Ik denk dat dat klopte maar dat daar momenteel heel snel verandering in komt, wij hebben in de 10x dat we uit eten zijn geweest, redelijk gevarieerd gegeten en er was een ruime keus. Niet altijd alles is voorradig, of zoals in UB, de stroom valt uit wat de keuze beperkt, maar dat mocht onze pret niet drukken.
10) Wegen en voertuig, zonder 4x4 kom je in Mongolië geen stap vooruit; klopt niet en klopt wel. Allereerst kan je UB inmiddels via 5 uitvalswegen over honderden kilometers asfalt bereiken/verlaten. In Mongolië rijden nauwelijks 4x4 of 6x6 vrachtwagens maar 99% normaal met alleen achterwielaandrijving. Veel Mongolen rijden in gewone personenauto's door het hele land, Hyundai, Toyota en Nissan zijn hier de 3 merken, de 4x4's zijn meestal Lexus of Toyata, oudere Mitsubishi's en een enkele nieuwe Patrol. Het overbekende 4x4 UAZ busje en een verdwaalde 4x4 Mitsubishi minibus met toeristen kom je wel regelmatig tegen maar tweewielaangedreven busjes hebben de overhand. Busvervoer is er door vrijwel het hele land met kleinere maar ook grote lijnbussen. Waarom dan toch een 4x4? Omdat met name tijdens regen sommige wegen enkele dagen niet begaanbaar zijn voor tweewielaangedreven voertuigen en dat betekent dan 2 of meer dagen wachten tot de ondergrond weer hard genoeg is. Twee uitrustingstukken voor de camperaar in Mongolië mogen nooit ontbreken, een lege jampot met goed afsluitbare deksel en een krat of kist. In de jampot kunnen alle schroefjes, ringetjes, zekeringen en lampjes worden bewaard die spontaan naar beneden komen vallen en waarvan de herkomst niet direct duidelijk is, in de krat of kist alle onderdelen die niet in de jampot passen als grill, bumperdelen, afdichtrubbers, aanslagrubbers, koplampen en knipperlichten.
11) Mongolië is een schoon land, mensen gooien nog wel eens wat uit het raam van een rijdende auto maar vuil wordt toch veelal op een centrale plaats verzameld en verbrand. Zwerfvuil of plastic tref je nauwelijks aan.
12) Overlanders in Mongolië. Behalve op doorreis hebben we geen overlanders getroffen die Mongolië als bestemming hadden of tijdens de doorreis er echt de tijd voor nemen om op zoek te gaan naar de dingen die er te zien zijn, verbazingwekkend mag ik wel zeggen. De enige variatie die ik er in kan ontdekken is of men via China is binnengekomen of via Rusland en welke van de twee Russische overgangen. Vrijwel iedereen volgt dezelfde hoofdroutes in Mongolie. Veel verhalen over fout rijden, geen goede kaarten en niet functionerende GPS-systemen, dat wel, en dat zorgt er misschien ook wel voor dat men niet echt het land in durft te trekken.
13) Toch even vermelden, Mongolen zijn vrijwel allemaal aan het werk! Je ziet ze maar zelden nutteloos rondhangen, iedereen werkt mee, mannen, vrouwen en kinderen binnen het familiebedrijf van jongs af aan.

Wordt vervolgd in deel 8
Gebruikersavatar
jervig
Berichten: 349
Lid geworden op: 13 jan 2008, 20:17
Locatie: Rudzica Polen

Re: Op weg naar Mongolie

Bericht door jervig »

Reisverslag Mongolië 2012
Deel 8
Zaterdag 21 juli
Om even voor negen melden we ons aan de grens, na een kwartier in de rij gestaan te hebben die geen meter vooruit komt besluiten we eens te gaan communiceren met degene die het hek bedient, het werkt, na een telefoontje mogen we uit de rij en langs alle wachtende het grensterrein oprijden om aan de procedure te beginnen. Mongolië uit is binnen een uurtje gepiept, Rusland binnen wordt wederom een karwei om de auto als persoonlijk voertuig ingevoerd te krijgen, nogmaals, boven de 3,5T kent men geen persoonlijke voertuigen als categorie en dat is iedere keer opnieuw even lastig, helemaal als het computersysteem van de douane het af laat weten want tegenwoordig komt ook je auto "electronisch" binnen met een barcode en al. Na wat gebakkelei en wat gespeelde agressie lukt het om 11.45 de auto ingevoerd te krijgen, snel de paspoorten want om 12.00 houden ze hier middagpauze tot 14.00. Om exact 12.00 rijden we als laatste het terrein af en de vaststelling dat eea dan bij elkaar toch niet langer geduurd heeft dan ruim 3 uur stemt ons toch tevreden daar de meesten het niet in 1 sessie voor elkaar krijgen en dus zowel de ochtend als de middagsessie nodig hebben om de grens te passeren, 6 tot 7 uren om het voor elkaar te krijgen zijn hier het meest gehoord als men al niet de nacht heeft moeten overstaan want ook 's avonds en 's nachts wordt er hier niet gewerkt. We rijden tot ruim 50 km voor Ulan Ude(UU), de hoofdstad van de Buryat bevolking in deze streek. We verlaten de hoofdweg om via een piste bij een meertje te overnachten, mooie plek waar ook Russen hun tenten opslaan. De volgende dag besluiten we om de piste te vervolgen tot aan Ivolginsk waar de Russische Lama in het aldaar gevestigde klooster woont. De 35km piste die we hebben te gaan is ongekend zwaar vanwege de hevige regenval van de afgelopen weken, we moeten vaak vooruit lopen om de beste route door de modder te vinden en vooral om de diepte te meten van de kuilen en sporen vol met water, sommige geulen zijn meer dan een meter en is er geen andere oplossing dan ze in het midden te houden. Regelmatig glijden we van het gekozen spoor in diepe geulen maar ons MANNEKE weet van geen ophouden en sleurt er braaf doorheen. Als we het klooster bereiken zitten er kilo's bagger onder de auto. Het klooster zelf is mooi en mag niet overgeslagen worden als je deze streek bezoekt. Vanaf het klooster rijden we naar een aantal dorpen ten zuiden van UU waar Old Russian Believers wonen, zij leven volgens strenge geloofsregels en zijn zeer harde en systematische werkers. De dorpen op zich zijn zeer ordelijk, vandaag, op zondag, is er vrijwel niemand op straat en het autobezit is hier minimaal. We overnachten in een van deze dorpen om dan de volgende dag UU zelf te bezoeken en ons te laten registreren. We kuieren door de winkelstraat, bezoeken het museum dat handelt over de stadshistorie en dan omhoog naar het centrale plein waar het grootste hoofd van Lenin staat. We melden ons bij de federale immigratie dienst maar daar is niemand die de registratie even in orde wil maken. Registratie is sowieso een dubbel verhaal, sinds 2006 hoef je je slechts binnen 5 werkdagen te registreren indien je langer dan 7 dagen in dezelfde gemeente verblijft. Blijf je nergens langer dan die 7 dagen dan hoef je je feitelijk helemaal niet te registreren, punt is alleen dat wanneer je op enig moment gecontroleerd wordt of het land verlaat, je moet kunnen aantonen (echt daadwerkelijk bewijzen en niet een aannemelijk verhaaltje) dat je gedurende je gehele verblijf nooit langer dan 7 dagen in dezelfde plaats bent geweest. Als we na de lunch terugkomen komt de directrice van de dienst er aan te pas, zij maakt een keurige brief met stempel en handtekening waarin stat dat zij ons NIET gaat registreren, mij ook best, heb ik mijn best weer gedaan en zo'n briefke gaat het bij controle ook wel doen. Overigens wordt er bij uitreizen nog zelden gecontroleerd, alleen bij calamiteiten.
We verlaten de stad en rijden naar de delta van de Selenge rivier, de grootste van de meer dan 30 in het Baikal meer uitmondende rivieren. We overnachten aan de rand van een klein vissersdorp aan de oever van het meer, leuk plekje. We vervolgen de reis door zuidelijk om het meer heen te rijden, via Baykalsk en Irkutsk naar Listvyanka, de meest bezochte plaats aan het meer. Vlak voor dit dorp willen we het openluchtmuseum bezoeken, dat gaat echter niet meer lukken dus de volgende dag dan maar. We vinden een mooi plekje aan de Angara, de enige uit het meer stromende rivier. De cellulosefabriek in Baykalsk overigens is in z'n eentje verantwoordelijk voor 60% van alle vervuiling van het meer, de aanwezige waterzuivering heeft 50% capaciteit te weinig en ondanks vele protesten van de plaatselijke bevolking gaat de productie gewoon verder. Omdat het openluchtmuseum niet echt vroeg opent rijden we eerst naar Listvyanka waar we een wandeling maken langs de oever en naar 1 van de vele uitzichtpunten over het meer. Het openluchtmuseum is de moeite, er staan veel uit de streek van Bratsk afkomstige huizen en andere gebouwen die zijn overgebracht alvorens men daar de stuw sloot en een groot gebied onder water zette. Op naar Krasnoyarsk, een pas recent voor buitenstaanders ontsloten stad met eromheen een aantal tot voor kort diep geheime steden die toch ieder snel tussen de 50.000 en 100.000 inwoners hebben, Krasnoyarsk zelf heeft een kleine 1.000.000 inwoners. De afstanden zijn hier enorm, UU naar Krasnoyarsk en Krasnoyarsk naar Novosibirsk ieder zo'n 1000km, zo nu en dan mist er dus een dagje in dit verslag omdat we simpelweg alleen gereden hebben. In Krasnoyarsk willen we het Stolby park met de rode granietpilaren bezoeken, liever gezegd we willen er overnachten en er de volgende dag wandelen. Dat gaat zonder vooraf geregelde toestemming niet lukken, daar waren we de afgelopen dagen al eerder tegenaan gelopen en dat steunt mij in de overtuiging dat als je werkelijk iets wil zien in dit land je beter van te voren alles kunt organiseren. We rijden door naar Divnogorsk waar zich de krachtigste hydrocentrale van heel Rusland bevindt, gebouwd om alle voor en tijdens ww2 verplaatste industrie van elektriciteit te voorzien. Na een aantal mooie uitzichten komen we onder aan de dam waar zich een grote scheepslift bevindt, hier overnachten we. Het is een komen en gaan van mensen die een uurtje komen vissen en/of picknicken en je kijkt zo de brede kloof van rode graniet in waardoor de rivier zich een weg baant. Als we de volgende dag opstaan heeft de zon een raar kleurtje en wil niet echt doorbreken, later op de dag komen we er achter dat om de rook afkomstig van grote bosbranden gaat. Deze rook zal ons 5 dagen lang, bijna 2000 kilometer lang, uit de zon houden. We besluiten tot een kleine omweg via Tomsk, een regio waar nog veel zichtbaar is van de Duitse invloed, de huizen in verschillende dorpen bijvoorbeeld staan verder van de weg, zijn groter en van steen ipv hout. Het beeld is gelijk aan dat van de dorpen rond Sibiu in Roemenie. Vlak voor Tomsk zien we het bos daadwerkelijk branden tot aan de rand van de weg, de stad zelf is geheel mistig van de rook. We willen de bekende botanische tuin bezoeken met de oranjerie van 5 etages, jammer, niet geregeld.........etc. We wandelen wat door het omliggende parkje en vreten onze frustratie weg in een pizzatent. We verlaten de stad om te overnachten in een klein dorp aan de Ob, hier zou een prachtige nieuwe camping moeten zijn, niet dat we daar nou naar op zoek zijn maar om eens te zien, jammer gesloten, niet van te voren geregeld...............etc. Wel een leuke plek overigens dus even verderop aan een rivierstrandje vinden we onze stek. Tot nu toe staan we steeds op hele leuke vrije plekjes, vaak aan de rand van kleine Siberische dorpjes, precies zoals ik me dat van te voren had voorgesteld. De route die we tot nu toe in Rusland hebben afgelegd valt me overigens 100% mee, gevarieerder dan gedacht en prima wegen zolang je de M.. niet verlaat, daarbuiten is het zoals we dat van Rusland gewend zijn, vol gaten en kuilen. Tankstations zijn er te over net als prima eettentjes met heerlijke mals vlees dat op perfecte wijze op houtvuur wordt bereid. Maandag 30 juli is het inmiddels, in Novosibirsk bezoeken we eerst even de plaatselijk MAN service, even de brandstoffilters vernieuwen en de tussenassen doorsmeren, dan op naar het trein en automuseum, jammer gesloten. We lunchen voor de ingang en het blijkt een komen en gaan mensen die er ook van uitgingen dat het museum op maandag open is, op huneigen site en in alle gidsen staat namelijk dat ze op vrijdag dicht zijn en op maandag open. Ik heb het even helemaal gehad en vaardig voor de rest van de trip de order uit dat ik nergens meer heen rijd zonder dat we op z'n minst een telefonische afspraak hebben. Het werkt per direct, zowel het Siberië museum als het Zonnemuseum zouden gewoon open moeten zijn, als we bellen wordt er direct geïnformeerd of we een afspraak hebben en of we buitenlanders zijn, nee resp. ja. Voor morgen een afspraak geregeld met het Zonnemuseum, voor later in de middag met het Siberiëmuseum, zouden we zonder ons van te voren te melden tijdens de openingstijden ons gemeld hebben zouden we toch aan het kortste touwtje getrokken hebben, terug naar de oude methode dus, zoals we dat altijd in Rusland en ook sommige andere landen steeds gedaan hebben.
Het Siberië museum is zeer de moeite met een professionele verzameling archeologische vondsten waaronder twee vrijwel volledig complete lichamen met huid en al die meer dan 2500 jaar oud zijn, zelfs de kleding waarin deze personen begraven zijn is nog vrijwel geheel intact. Een individuele bezoeker wordt niet toegelaten, we nodigen haar uit in ons groepje zodat ze gebruik kan maken van onze afspraak en deel kan nemen aan de rondleiding. Na het bezoek strijken we neer op de camping bij de jachthaven aan de rivier, leuke plek met een aardig restaurant. We hebben sms-contact met R&M, zij hebben bijna 900km gereden vandaag om ons in te halen en arriveren tegen half tien, leuk weerzien zo na anderhalve week. Gezamenlijk bezoeken we het zonnemuseum de volgende dag, een wonderlijke verzameling van van alles en nog wat dat de relatie tussen mens, religie en zon laat zien. De gids is overenthousiast met haar buitenlandse bezoekers en het mondt uit in een ruim 1 uur durende spraakwaterval die gepaard gaat met een heftig bewegende aanwijsstok. Het museum is vlakbij het trein en automuseum (openlucht) maar moeilijk te vinden. Het trein en automuseum heeft de afgelopen jaren zijn collectie flink uitgebreid met allerlei materiaal, zo staan er niet alleen prachtige locomotieven maar ook een gevangenis wagon, technische onderhoudstreinen, diverse sneeuwruimers etc etc. Novosibirsk is een grote en drukke stad, het kost een uur om de stad door te komen richting westen, we rijden nog een paar uur om te overnachten in een klein dorp aan een meer, gezellig tussen de lokale bevolking die hier af en aan rijdt om te zwemmen en vissen. De volgende dag is het ruim 500km naar Omsk over een prima weg, in de namiddag en avond slenteren we wat rond de haven in het centrum waar we ook overnachten. Het is er zeer levendig,volop uitgaansleven hier, zelfs om 3.00 uur 's nachts is het nog heel druk in de stad en rond de haven. We verlaten nu de echte hoofdroutes om naar Tobolsk te rijden, de eerste Russische hoofdstad van Siberie, net als Omsk voorheen een bolwerk van de Tataren waarvan er ook nu nog veel leven. We bezoeken het plaatselijke Kremlin dat inclusief de directe omgeving mooi gerestaureerd is. De kerken glimmen door hun nieuwe interieurs wel heel erg zowel van binnen als van buiten, het doet wat onnatuurlijk aan. Tobolsk heeft ook een grote voormalig gevangenis waar de distributie verder Siberie in plaatsvond, bovendien id het de plaats waar de laatste Tsarenfamilie 8 maanden in ballingschap vertoefde alvorens ze naar Yekatarinaburg verplaatst werden om te voorkomen dat ze bevrijd zouden worden door het zgn. witte leger dat vanuit het oosten naderde. We bezoeken de villa waar de familie Romanov verbleef, de werkkamer van de Tsaar is in ere hersteld, de rest is in gebruik als kantoor. We overnachten op een parkeerplaats buiten de stad die bij een klooster hoort en prachtig uitzicht biedt op de Irtysh rivier. Zaterdag 5 augustus, er resten ons nog 2 weken deze reis. We hebben er 29.000 km opzitten en nog zo'n 5000 te gaan. Vlak voor Yekatarinaburg overnachten we op aan een meertje, leuk stekkie waar ook weer veel lokalen komen kamperen, vissen en/of bbq gebruiken. Na het uiteenvallen van de Sovjetunie ontwikkelde Yekatarinaburg zich tot het maffiacentrum van de Russische federatie,wat je daar nu nog van merkt is mischien de houding van de politie, wat we in heel Rusland niet meemaakte gebeurt hier wel, aanhouden en om kadootjes vragen, op z'n minst opvallend. Vroeg op zondagochtend rijden we naar het centrum van deze toch echt wel geweldige stad, wat een nieuwbouw en wat een ruimte. We maken er een leuke wandeling langs prachtige ouden en nieuwe gebouwen om uiteindelijk de plek te bezoeken waar de Romanovs hun laatste weken doorbrachten om uiteindelijk als familie in z'n geheel inclusief bedienden en arts te worden vermoord. De villa waarin eea plaatsvond werd door Jeltsin ooit heimelijk in de nacht met de grond gelijk gemakt in de tijd dat hij burgermeester was hier. Dit was om te voorkomen dat de plek een soort pelgrimsplaats zou worden. Op deze plaats staan nu een kerk en een museum, opgedragen aan de door de Russisch Orthodoxe Kerk heilig verklaarde familie. Buiten de stad bezoeken we het klooster dat is gebouwd rond de mijnschacht waarin men de lichamen heeft getracht te doen verdwijnen, hetgeen mislukte omdat het zuur waarmee de lichamen werd overgoten te snel wegliep om alle sporen uit te wissen. Na een bezoek aan het museum der fijne kunsten waarin zich ook het bekende smeedijzeren paviljoen bevindt dat goud won op de wereldtentoonstelling in Parijs in 1900, verlaten we de stad om richting Perm te rijden. Een kleine 100km voor Kungur overnachten we op een stuwdam die een leuk zicht biedt op het achterliggende meer en een boerengehucht met leuke houten huisjes. Op maandag om 10.00 melden we ons voor de eerste rondleiding in de ijsgrotten, leuk maar niet spectaculair, had wat meer ijs verwacht, dan naar Perm 36, een Gulaglocatie voor politieke gevangenen en een van de weinige die niet volledig verwoest is zodat er nu een museum is gevestigd. Een familielid van een voormalig gevangene doet de rondleiding. Overigens, overal geïnformeerd naar dit museum, antwoord: alleen open op afspraak. Telefoonnummer achterhaald, wordt dagenlang niet opgenomen. Er dan toch heengereden, groot bord, Maandag gesloten! Toegang andere dagen uiterlijk tot 16.00, rondleiding tegen meerprijs en alleen op afspraak. Wij zijn er op maandag, hebben geen afspraak en het is ook nog eens 16.00. Wat krijgen we? geen meerprijs, wel toegang en wel een rondleiding, het blijft lachen, hoewel er omtrent dit museum echt iets te lachen valt. We overnachten in een aan de overkant gelegen pas gemaaid boerenveld. Vandaag 7 augustus is een lange dag, de klok gaat maar liefst 2 uur terug, zo komt het dat we na 500 kilometer toch al vroeg in Izhevsk zijn waar we het mooie nieuwe museum bezoeken dat handelt over het leven van Kalashnikov, de historie van de fabriek en de ontwikkeling van de door deze fabriek geproduceerde wapens. We overnachten aan de boulevard waar ik eindelijk weer eens tijd vindt om wat te schrijven. In de avond wordt het een gezellige boel op de boulevard, alleen die gezelligheid houdt wel, inclusief het bijbehorende muzikale geluid, aan tot 5.00 uur in de ochtend. Op naar Kazan, de hoofdstad van de Tatarstan, een autonome republiek binnen de Federatie met een aparte sfeer, een eigen taal en overal Minaretten die gebroederlijk tussen de gouden uien pronken. Zo ook in de hoofdstad dat een prachtig Kremlin heeft dat in z'n geheel tot het Unesco werelderfgoed behoort. De hele stad ademt rijkdom (olie), het is er goed toeven, jammer dat de tijd begint te dringen en we niet veel meer dan een ruime ochtend kunnen doorbrengen hier. Van alle musea en bezienswaardigheden kiezen we het Kremlin en het nationaal museum, het geeft in ieder geval een mooi zicht over de stad en een mooie indruk van de Tataarse cultuur en geschiedenis. We rijden nog een paar honderd kilometer om te overnachten aan de Sura rivier. Onderweg ontmoeten we Australiërs die we eerder in Mongolië tegenkwamen, daar had hun Landrover versnellingsbakproblemen en zij hebben een week lang achter op een trailer in hun auto gekampeerd om zo naar UB vervoerd te worden. Zij moeten in 10 dagen van Mongolie heel Rusland doorrijden vanwege het feit dat ze alleen een transitvisum hebben, toeristvisum is ze geweigerd (zie Mongolië in deel 6 en 7), ze zouden eigenlijk naar Vladivostok en van daaruit naar Australië varen, maar net als R&M is overkomen, blijkt het schip in augustus niet te varen en daarom moeten ze in totaal 10.000km westwaarts ipv 4500 km oostwaarts om weer thuis te komen. We steken de volgende dag met een kleine ferry de Volga over om het prachtig aan het water gelegen Makarevo klooster te bezoeken. Van daar vervolgen we via binnenwegen onze route naar N.Novgorod waar we het museum van de GAZ-autofabrieken bezoeken. Deze begin jaren dertig met behulp van Henry Ford gebouwde autofabriek produceert sinds kort ook Volkswagens en Skoda's, de productie van de bekende Volga's is ondanks het klaarkomen van een nieuw prototype, recent gestaakt. De meeste in het museum tentoongestelde auto's en vrachtwagens zijn niet gerestaureerd maar zo vanaf 1932 in het museum terechtgekomen, direct vanaf de productie, leuk om een 80 jaar oude maar splinternieuwe vrachtwagen te zien glimmen. We rijden in de avond nog naar Suzdal omdat we daar nog het eea willen bezoeken, R&M hebben echter pech, de dynamo heeft het begeven, dus daarmee gaat de zaterdagochtend verloren. Aangezien het weekend is, besluiten we de dynamo uiteindelijk te laten zitten en ik maak een omleiding die er voor zorgt dat de zonnepanelen de start batterij opladen, als ze een beetje zuinig doen met licht dan moet dat hun L300 thuis kunnen brengen. We wandelen door Suzdal en vallen met onze neus in de boter, naast de vele bezienswaardigheden blijkt er namelijk een soort jaarfeest/festival aan de gang te zijn met talloze kraampjes, live optredens en kermis. Het is er een gezellige boel waartussen we met alle soorten van genoegen langer dan gedacht tussen blijven hangen. De avond tevoren is er groep Italianen aangekomen, 29 campers in colonne, genummerd, keurig in volgorde. Het wegzetten is al een evenement op zichzelf. Er zijn zestig plaatsen, toch menen ze tot op een halve meter te moeten naderen, dacht het niet meneer de wegzetspecialist. Als alles eenmaal keurig in lijn staat beginnen de schotels te draaien, je raadt het al, iedereen begint zijn auto te verplaatsen en tot 23.00hr in de avond zijn ze er zoet mee en staat uiteindelijk iedereen kriskras door elkaar. Het blijkt een vereniging waarvan de voorzitter ieder jaar "belangeloos" reizen organiseert naar Rusland, Oekraine, of Uzbekistan. Wat betalen jullie dan voor dit reisje van 3 weken? 2340 euro voor 20 overnachtingen, een paar etentjes en wat excursies in St.Petersburg en Moskou. Ehh, waarom kost dat dan zoveel? Dat komt omdat we speciale permits hebben om met eigen auto in Rusland te rijden, en omdat we alle documenten hebben laten vertalen en voor de auto die voor de colonne uitrijdt. Deze mensen zijn zo bang gemaakt dat ze er van overtuigd zijn dat reizen in Rusland ongeveer gelijk staat met zelfmoord. Je kan ook bijna nergens diesel krijgen en worden door hun gids ook wat dat betreft naar adressen gebracht waar ze veilig met z'n 29-en tegelijk kunnen tanken. Ik kan m'n lachen echt niet meer houden. Sputterend probeert een van die lui me nog uit te leggen dat het wellicht voor Italianen moeilijker is om in Rusland te reizen dan voor Nederlanders. Ik probeer nog uit te leggen dat er zoiets bestaat als EU en Schengen en dat ze echt ook zonder 2340 euro te betalen en zonder vertalingen van allerlei documenten voor een paar tientjes zelf een visum kunnen aanvragen, ik weet wel dat ik tegen dovemansoren sta te lullen maar ik kan het niet laten omdat het gewoon geen recht doet aan het land dat ze bezoeken, als je in iedere Lada een KGB voertuig ziet en in iedere Rus een potentieel gevaar kan je misschien beter................etc etc. Ik maak de volgende ochtend dat ik op tijd wegkom want als die lui in colonne water gaan tanken en afvalwater lozen dan is de uitrit hier minstens een uurtje of 2 verstopt, we rijden via de buitenste ring noordelijk om Moskou heen en overnachten een dikke 400 kilometer voor de grens met Letland aan een stuwmeer. We leggen een kampvoor aan waar we tot laat inde avond van genieten. Onderweg nog twee van die campercolonnes tegengekomen, ik merk aan mezelf dat ik me er eigenlijk over opwind, eerst de mensen bang maken en dan geld vragen voor een stuk schijnveiligheid, bah!! Maandag op naar de grens, in de loop van de dag zullen we besluiten of we die hobbel nog vandaag of morgen nemen. Dat besluit valt echter eerder dan gehoopt, het achterste kruisstuk van de cardanas van R&M is volledig stuk geslagen en zo eindigt de dag in Sebezh, voor de grens. We demonteren de cardanas, bestellen een kruisstuk in Wit Rusland (levertijd 48 uur) dat hier om de hoek ligt en laten de vork van de as zelf oplassen en opnieuw zuiveren want de houders van de lagers zijn ook volledig weggeslagen. Totale kosten 12 euro, nieuw kruisstuk met 4 lagers inclusief!! Als we woensdag de as weer gemonteerd hebben rijden we rond een uur of 5 naar de grens met Letland. De vrachtwagen rij is meer dan 6 kilometer, de personenauto rij waarin we aansluiten heeft een wachttijd van ruim 5 uur. De passage op zichzelf verloopt zonder verdere problemen, de klok kan weer een uurtje terug, enige probleem is dat het donker is, niet voor ons maar voor R&M wel, geen werkende dynamo immers. Na de grens wachten we elkaar op en ik nodig ze uit om met stadslicht achter ons aan te rijden tot we een redelijke plek vinden om te overnachten. De weg is hier net nieuw geasfalteerd, geen markeringstrepen, geen reflectors en bovendien bewolkt, aardedonker dus en dat maat dat Rolf met stadslicht en als hulpmiddel een door het voorraam schijnende hoofdlamp moet rijden om nog iets te zien, gelukkig ziet hij de politiecontrole tijdig en doet 10 seconden z'n dimlicht aan. Na een kilometer of 20 rijden we een zandpad op en vinden een plekje dat voldoende van de hoofdweg afligt om te overnachten. Donderdag rijden we een rustige route door Letland en Litouwen tot in Polen waar we een camping vinden met een restaurant in de buurt om afscheid te nemen van onze Zwitserse reiskameraden, het wordt een gezellige avond op een terras met uitzicht over een meer, zij moeten nog 2000km in 2,5 dagen, duimen dat alles ok blijft gaan. Wij gaan rustiger, eerst naar NL om eea te regelen en dan door naar Frankrijk. Vanuit Augustow nemen we een rustige en zeer aantrekkelijke route door Mazurie, we passeren een aantal hoogtepunten waar we de afgelopen jaren al waren maar overnachten bij de ingang van het Pompei van Polen dat we nooit eerder bezochten. In deze regio wordt nog volop tabak verbouwd en nu is de tijd dat de bladen op grote overdekte rekken te drogen gehangen worden. De opgravingen van Baskupin blijken zeer de moeite, een 2750 jaar oude gefortificeerde houten nederzetting is totaal blootgelegd en gedeeltelijk herbouwd. Na het bezoek rijden we tot onder Berlijn waar we overnachten op een natuurterreintje aan een meertje, vandar de volgende dag naar Nederland waar ik nu bij Carglass de laatste hand aan dit verlag leg.
Al met al hebben we 10.000km in Rusland afgelegd en voornamelijk vrij gestaan, het is een voor wie van het vrije reizen en overnachten houdt ideaal camperland geworden met tot ver in Siberië prima wegen. De tijd van gaten in de hoofdroutes lijkt definitief voorbij, sommige oudere stukken zijn nog met hobbels maar absoluut zonder gaten.
Einde reis.
Laatst gewijzigd door jervig op 20 aug 2012, 09:34, 1 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
Leo
Site Admin
Berichten: 4153
Lid geworden op: 08 okt 2005, 07:58
Locatie: Oost Drenthe

Re: Op weg naar Mongolie

Bericht door Leo »

Mooie verslagen Jeroen. :up:

Maar man oh man, ik word al moe alleen van het lezen. Wat een activiteiten allemaal... :shock:


:mrgreen:
Techniek is altijd logisch, daarom snappen de meeste mensen er geen moer van.
Gebruikersavatar
jervig
Berichten: 349
Lid geworden op: 13 jan 2008, 20:17
Locatie: Rudzica Polen

Re: Op weg naar Mongolie

Bericht door jervig »

Ik heb net hierboven deel 8 even aangevuld, de reis is teneinde helaas...........

Groetjes,

Jeroen
Gebruikersavatar
jervig
Berichten: 349
Lid geworden op: 13 jan 2008, 20:17
Locatie: Rudzica Polen

Re: Op weg naar Mongolie

Bericht door jervig »

Ik heb de tijdelijke links naar de foto's verwijderd en plaats hier nu de uiteidelijke:

Nieuw fotoboek Kazachstan: http://www.camperreis.nl/index.php?opti ... Itemid=286

Nieuw fotoboek Rusland: http://www.camperreis.nl/index.php?opti ... Itemid=285

Nieuw fotoboek Mongolie: http://www.camperreis.nl/index.php?opti ... Itemid=284

Aangevuld fotoboek Oekraine: http://www.camperreis.nl/index.php?opti ... Itemid=129

Aangevuld fotoboek Moldavie: http://www.camperreis.nl/index.php?opti ... Itemid=128

Groetjes,

Jeroen
Gebruikersavatar
jervig
Berichten: 349
Lid geworden op: 13 jan 2008, 20:17
Locatie: Rudzica Polen

Re: Op weg naar Mongolie

Bericht door jervig »

Ik maak tegenwoordig naast de fotoboeken ook een soort impressies, eigenlijk heel makkelijk en ik vind het zelf fijner kijken.

Deel 1

Deel 2

Deel 3

Veel plezier er mee,

Jeroen
Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten