Ons 508-avontuur is ook begonnen...
Frank en ik hebben de afgelopen maanden alle websites afgestruind en een aantal bussen in het echt bekeken. Tijdens onze zoektocht hebben we al veel advies gehad van mensen van deze club, super!
Uiteindelijk zijn we gevallen voor deze 508 uit 1969:
Het was eigenlijk direct al liefde op het eerste gezicht. :~)
Van binnen is ie ook prachtig ingericht, achterin een vast twee-persoonsbed, veel hout, prachtig!
We hebben er heel wat slapeloze nachten van gehad, maar gisteren stapten we toch (vanuit Groningen) in alle vroegte op de trein naar Rotterdam om onze Dino op te halen.
Daar stond ie op een industrieterrein, waar hij net gekeurd was.
De carosserie is in een redelijk goede staat, hij heeft nieuwe (grote) banden en van binnen is ie dus erg mooi. We hadden een prijs afgesproken van 2200 euro met een nieuwe APK.
We hadden al wel een vermoeden dat er motorisch iets niet helemaal in orde was, maar voor 2200 wilden we 'm wel.
Toen we het geld overhandigden, zagen we al dat er wat "mayonaise" aan de binnenkant van de olie dop zat..
Maar goed, we gooiden er nog anderhalve liter water en olie in en ik stapte voor het eerst in m'n leven achter het stuur van een 508! (Frank had de proefrit gedaan). Geweldig om zo hoog te zitten :~)
We zaten wel wat gespannen achter het stuur, omdat we het gevoel hadden dat het niet goed zat met de motor en hoopten dat we Groningen zouden halen. Van de zenuwen (?) reden we de verkeerde kant op en kwamen bijna bij de Belgische grens...
Omgekeerd en richting Amsterdam, waar we langs vrienden zouden gaan die ook een 508 hebben.
Onderweg nog bij een pompstation gestopt om er wat diesel in te gooien en nog wat olie. Toen we de oliedop eraf haalden, kwam de damp ons tegenmoet... Niet goed...
Wel erg leuk dat er nog een 508 kwamen tanken en de mensen enthousiast naar ons zwaaiden. (11-BN-RV) Leuk zo'n club. :~)
In Amsterdam (Landsmeer) reden we bij Hans en Wieteke de oprit op die ons breed grijnzend zagen aankomen. Ook zij vonden het een superbus, maar bevestigden het vermoeden van de lekke koppakking....
Ondanks dat we het eigenlijk steeds al wisten, raakten we toch even in een dip en wisten het even niet meer. "Hebben we het verkeerd gedaan?" "Moeten we 'm direct maar weer verkopen?"
Hans en Wieteke planten ons in hun bus op de bank bij de houtkachel en gingen ons thee en koek voeren om te kalmeren.. :~)
Ondertussen hielpen ze ons om na te denken over de verschillende opties en belden ze wat rond om te kijken wie er zin had om een koppakking te vervangen of zelfs eventueel een hele motor.
Na een paar telefoontjes en koppen thee, was geregeld dat we de bus bij hun zouden laten staan en dat iemand volgende week er een nieuwe koppakking in gaat zetten. En als dan blijkt dat de motor eigenlijk helemaal af is, de hele motor vervangen....
Ons 508-avontuur is dus direct goed begonnen.. We hebben van tevoren al heel wat van dit soort "ramp-verhalen" op internet gelezen (we gingen onze 508 ophalen en onderweg...).
Een laatste blik op onze bus en we werden naar de trein gebracht.
Daar ging de vreemde dag trouwens nog gewoon verder...
We stapten bovenin een dubbeldekker en dachten nog "goh, lekker rustig in de trein".
Na een paar minuten begonnen we ons af te vragen, waarom ie niet vertrok en liepen we naar de deuren. Die wilden niet open en er bleek verder niemand in de trein te zitten. Opeens gingen alle lichten uit en de trein begon stommelend te rijden.
In het pikkedonker liepen we van helemaal achterin de trein naar voren. Vooral de tussenstukjes waren griezelig zo in het donker, steeds even met m'n voet voelen of die ijzeren platen er echt wel lagen. Na zo'n vijf of zes treinstellen kwamen we eindelijk bij de kop en gingen de lichten ook net aan. Kloppen op de deur en de machinist liet ons binnen.
Foutje, we waren over het hoofd gezien bij het checken van de trein. We moesten mee naar een verlaten rangeerterrein en daar uit de trein en naar een andere lopen die ons weer naar het station bracht... Daar haalden we gelukkig op het nippertje de volgende trein naar Groningen en om twaalf uur 'snachts kwamen we weer thuis, alwaar onze trouwe Toyota Starlet ons hoofdschuddend aankeek....
Nou dat was een heel verhaal....
:~) (zal wel therapeutisch zijn)
